Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #169

82 ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ / ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ Το 1990, ένα καινούργιο φαρμακείο στο Λουτράκι με απορροφά με την ιδιαιτερότητα των ευθυνών και των προβλημάτων του. Περνά έτσι μια περίοδος 27 ετών, χωρίς σκαρπέλα και καλέμια… Για εμένα, τα έργα αυτού του είδους, της ποίησης και της γλυπτικής, απαιτούν αφοσίωση στην επεξεργασία του θέ- ματος από τη στιγμή της σύλληψης της ιδέας μέχρι την ολοκλήρωσή του. Οποιαδήποτε διακοπή αυτής της δια- δικασίας με άλλα σοβαρά ζητήματα, σε αναγκάζει να ξανα- γυρίσεις πίσω πολλές φορές για να ξαναπιάσεις το νήμα εκεί που το σταμάτησες, με αποτέλεσμα –σχεδόν πάντα– να έχει αλλοιωθεί η αρχική ιδέα… Μπορείς να σκαλίζεις τον κήπο σου και ταυτόχρονα να επεξεργάζεσαι το έργο σου. Δεν μπορείς όμως να το κάνεις, οδηγώντας ή πίσω από τον πάγκο του φαρμακείου! Δεν αντιμετωπίζω τη γλυπτική και την ποίηση σαν χόμπι, αλλά σαν ιδιότητα… Τα χόμπι που μου γέμιζαν τις ελάχιστες ελεύθερες ώρες μου ήταν ένα 4x4 στους απάτητους δρόμους των ελληνικών βουνών και η μαγειρική… Και ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω οριστικά το επάγγελμα του φαρμακοποιού… Το ημερολόγιο έγραφε 23 Μαρτίου 2017! Ξεσκονίζω, ξεσκουριάζω, γρασάρω τα εργαλεία μου και ξαναπιάνω την «παλιά μου τέχνη». Αλήθεια, τι είναι τέχνη; Οτιδήποτε έχει σχέση με τη λαϊκή παροιμία «μάθε μια τέχνη κι άσ’ τηνε κι άμα πεινάσεις πιάσ’ τηνε»; Ή μήπως «η ελεύθερη δημιουργική έκφραση του ανθρώπου με έργα που διέπονται από αισθητικούς κανό- νες»; Ποιοι είναι αυτοί οι αισθητικοί κανόνες και πόσο αντικειμενικοί ή υποκειμενικοί είναι; Το 1952, δυο εθνο- λόγοι κατέγραψαν 164 ορισμούς για την κουλτούρα! Πόσοι άραγε ορισμοί υπάρχουν για να προσδιορίσουν τους αισθητικούς κανόνες; Δεν γνωρίζω. Παραμένω στην άποψη ότι έχω μια επι- δεξιότητα να κάνω έργα γλυπτικής, αλλά απέχω πολύ από το να κάνω έργα τέχνης! Σημασία έχει αν αρέσουν, αν δίνουν μια άλλη διάσταση στην καθημερινότητα, αν προβληματίζουν, αν συζητιούνται, αν τονώνουν την ψυχική υγεία, αν… αν… Θα σας παρουσιάσω λοιπόν δείγματα της νέας μου δουλειάς: Πόσος χρόνος χρειάζεται για τη δημιουργία ενός έργου; Τον υπολογίζεις ανάλογα με τις εργατοώρες; Έχει να κάνει με το βαθμό δυσκολίας στην εκτέλεσή του; Λέγεται πως ο Ντα Βίντσι αφιέρωσε πολύ περισσότερο χρόνο αναζητώντας στους δρόμους του Μιλάνου φυσικά πρόσωπα για μοντέλα, σε σύγκριση με το χρόνο που χρειάστηκε για να αποτυπώσει με το πινέλο του το υπόλοιπο έργο! Υπάρχει αντικειμενικός χρόνος; Τα βιώματά σου, η καλλιέργειά σου, οι προβληματισμοί σου και οι ατέρμονες συζητήσεις, οι γνώσεις σου και χιλιάδες άλλα γεγονότα που πέρασαν εν μέρει ή εν όλω στο έργο σου δεν λογαριάζονται; Για μένα, δεν υπάρχει λοιπόν αντικειμενικός χρόνος! από τη σειρά « ΘΑΛΑΣΣΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ » «Στο ακρωτήρι Μελαγκάβι (Γερανείων) με μαΐστρο» (ρίζα ελιάς) «Προσμένοντας τους σφουγγαράδες στα βράχια του πελάγου» (θαλασσόπετρα και ρίζα ελιάς) «Ακρόπρωρο της Αργούς» (κυπαρίσσι και ρίζες) ˇ ˇ ˇ