Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #166

79 έργα σε όλους τους τομείς, δηλαδή και στα γραπτά και στις ζωγραφικές. Το σημαντικό είναι ότι εδώ και μια 20ετία εκατοντάδες χιλιάδες παιδιών έχουν διαπαιδαγωγηθεί, έχουν γνωρίσει, έχουν δράσει για τα δικαιώματα του παι- διού και διαμορφώνουν μια αντίληψη σεβασμού ανθρώπι- νων δικαιωμάτων, είτε είναι δικά σου είτε του άλλου. Προγράμματα σε σχέση με την υγεία τρέχετε αυτήν την περίοδο; Μια προσπάθεια που γίνεται εδώ και πολλά χρόνια, σε συ- νεργασία με γιατρούς, μαίες, συλλόγους γυναικών, νοσοκομεία κ.ά., είναι η προβολή του μητρικού θηλασμού, γιατί θεωρούμε ότι είναι το πρώτο και βασικό δικαίωμα στη ζωή κάθε παιδιού: να θηλάσει το γάλα της μητέρας του. Στο πλαίσιο αυτό, έχουμε προχωρήσει στη δημιουργία νοσοκομείων «φιλικών προς τα βρέφη», ένας χαρακτηρισμός που προκύπτει με την εφαρ- μογή αυστηρών όρων που έχει ορίσει ο Π.Ο.Υ. και η Unicef. Μέχρι στιγμής είναι το «Αττικό», το «Έλενα», το «Μητέρα» και το «Αρεταίειον» και ακολουθούν και άλλα. Και με τους φαρμακοποιούς έχουμε ξεκινήσει κάποιες δρά- σεις και θα ακολουθήσουν κι άλλες, που δεν είμαι έτοιμη να σου πω, και με την τοπική αυτοδιοίκηση συνεργαζόμαστε, οργανώνουμε διαδραστικές ομιλίες σε παιδιά. Οργανώνουμε ακόμα και εμβολιασμούς, που στην ουσία απαγορεύεται από το μη επιχειρησιακό του χαρακτήρα μας, αλλά τι να κάνουμε; Ανιχνεύουμε εμείς πού υπάρχει ανάγκη, ο μέγας δωρητής, ο Ολυμπιακός, αγοράζει τα εμβόλια και οι υπηρεσίες Υγείας των Δήμων τα κάνουν. Φέτος κάνουμε και ένα καινούργιο άνοιγμα σε έφηβους, για τις διαφυλικές σχέσεις και για την αναπαραγωγική και σεξουαλική υγεία, με τη βοήθεια μιας εθελόντριας, επισκέπτριας υγείας, καθηγήτριας στα ΤΕΙ, που έχει δουλέψει με την I.P.P.F. και είναι πιστοποιημένη από το υπουργείο Παιδείας. Πηγαίνει και μιλάει σε σχολεία, λύκεια και γυμνάσια, σε συλλόγους γονέων, καθηγητών, εκπροσωπώντας την Unicef. Και όλα αυτά γίνονται αφιλοκερδώς. Ούτε ο πρόεδρος, ούτε τα μέλη του Συμβουλίου έχουμε μισθό. Είμαστε εθελοντές. Και όσο για την οικονομική στήριξη της Unicef; Τι γίνεται από τη μεριά του κόσμου; Τα τελευταία χρόνια ξέρουμε τι συμβαίνει, εδώ ζούμε, όμως εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να προσφέρουν. Δεν έχει μειωθεί ο αριθμός τους, έχει μειωθεί η οικονομική τους δυνατότητα. Ο κόσμος είναι που στηρίζει και βεβαίως και κάποιες εταιρείες που ευαισθητοποιούνται και συνδράμουν. Με τα χρήματα αυτά η Unicef βγάζει τα λειτουργικά της έξοδα. Το μεγαλύτερο κομμάτι πάει κατευθείαν στην Unicef σε έναν κουμπαρά και μοιράζονται ανάλογα με τις προτεραιότητες, οι οποίες δίνονται κεντρικά. Τελικά, οι Έλληνες έχουν κοινωνική, ανθρωπιστική ευαισθησία; Ναι, και είναι συγκινητικό και σε κρατάει σε εγρήγορση και σου δίνει μια άλλη βαρύτητα στο χρέος που αισθάνεσαι, βλέποντας ότι οι άνθρωποι δίνουν από αυτό που δεν έχουν. Το είδα με τα μάτια μου, όταν στις αρχές του 2013 οργάνωσα το κοινωνικό φαρμακείο στο κέντρο της Αθήνας, από όπου σταμάτησα, όταν ανέλαβα στη Unicef. Μου λείπει όμως, από τη στιγμή που έφυγα από εκεί, αυτό το πνεύμα της αλληλεγγύης, και η καλή συνεργασία που είχαμε οι άγνωστοι μεταξύ μας εθελοντές. Εκεί μέσα, νομίζω, είδα τα πάντα, όσα δεν είδα στα 37 χρόνια της λειτουργίας του φαρμακείου μου. Ούτε θα μπορούσα να τα φανταστώ για τη χώρα μου… Εκεί είδα μέχρι και συνάδελφο δικό μας, καλοβαλμένο, καλοντυμένο, στην ηλικία μου, να ζητάει τα φάρμακά του (έπασχε από μια σοβαρή καρδιοπάθεια). Επέμενα να του δώσω οδηγίες και μου έλεγε: «όχι ευχαριστώ», μέχρι που μου είπε: «Δεν χρειάζεται, συνάδελφος είμαι». Έμεινα άναυδη. «Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο λεπτή είναι η γραμμή που σε χωρίζει από τη μια όχθη στην άλλη», μου είπε... Μαζί την Μαριάμ και το παιδί της που πάσχει από βαρύ υποσιτισμό (Μόνγκο, 2014) 