Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #166

77 Τελικά εκεί που σε οδηγούσε η καρδιά σου έφτασες. Πώς συνδύασες το φαρμακείο με την κοινωνική δράση; Επειδή ήθελα να ήμουν συνεπής και «καλό παιδί» προς την οικογένειά μου (ο παππούς και ο θείος μου ήταν φαρμακοποιοί, ο πατέρας μου φαρμακέμπορος και η μητέρα μου βοηθός φαρμακείου), προσπάθησα να προσαρμόσω τη δουλειά στο φαρμακείο με αυτό που λαχταρούσα. Γράφτηκα στον Ερυθρό Σταυρό και παρακολούθησα για ένα χρόνο σεμινάρια για τον κοινωνικό ρόλο του φαρμακοποιού στην τοξικομανία. Επίσης παρακολούθησα επιμορφωτικά σεμινάρια για τον οικογενειακό προγραμματισμό και εντάχθηκα στην Εται- ρεία του Οικογενειακού Προγραμματισμού, η οποία –σε συνεργασία με άλλες γυναικείες οργανώσεις– μαχόταν για τη νομιμοποίηση της αντισύλληψης και της έκτρωσης στην Ελλάδα. Θυμάμαι, το 1980 νομίζω, έγινε το 1ο Φαρμακευτικό Συνέδριο της Π.Ε.Φ. και δήλωσα συμμετοχή για να μι- λήσω για τον κοινωνικό ρόλο του φαρμακοποιού στη φαρ- μακευτική αντισύλληψη, θέλοντας να δείξω ότι οι φαρ- μακοποιοί μπορούμε να διαπαιδαγωγήσουμε γενιές και να διαμορφώσουμε γνώμες. Ήταν μη αναμενόμενο από τους διοργανωτές να παρουσιάζει φαρμακοποιός φαρμακείου κοινωνικά θέματα… Ήταν η πρώτη φορά που το είχα επιδιώ- ξει και από τότε άρχισα πιο συστηματικά, πάντα και παντού, να προβάλλω την ιδιότητα του φαρμακοποιού. Γιατί; Θεωρώ πως ο φαρμακοποιός πάντοτε ήταν παραμελημένος από το κοινό και τον επιστημονικό κόσμο των άλλων κλά- δων ως ο άνθρωπος που στους τέσσερις τοίχους ενός φαρμακείου ασκεί το λειτούργημά του και ως εκεί. Ούτε ο ίδιος διαφήμισε τον κοινωνικό του ρόλο ποτέ. Πιστεύω όμως ότι ο φαρμακοποιός είναι ίσως ο άνθρωπος-κλειδί στην πρωτοβάθμια υγεία, καθώς μπορεί να καταφέρει πολ- λά: πρόληψη, θεραπεία, εκπαίδευση ομάδων πληθυσμού. Πώς συνέχισες την πορεία σου εκτός φαρμακείου; Στην Εταιρεία του Οικογενειακού Προγραμματισμού συμ- μετείχα ενεργά ως μέλος του Δ.Σ., γενική γραμματέας, μετά αντιπρόεδρος, και μετά ως εκπρόσωπος στη διεθνή οργά- νωση, όπου ανήκε, το Διεθνή Οικογενειακό Προγραμματι- σμό (I.P.P.F.) που συνεργάζεται με τον Ο.Η.Ε. Στη συνέχεια εκλέχτηκα ταμίας στο ευρωπαϊκό Εκτελεστικό Συμβούλιο του I.P.P.F., και αργότερα έγινα ταμίας και στο Παγκόσμιο Εκτελεστικό Συμβούλιο. Ήταν μια 20ετία της ζωής μου (1980-2000) με πολλά ταξίδια, πολλές συμμετοχές σε παγκόσμιες διασκέψεις του Ο.Η.Ε. για ανθρώπινα δικαιώματα, για τη γυναίκα, για το πληθυσμιακό και για την ανάπτυξη. Νομίζω ότι έχω κάνει το γύρο της υδρογείου τουλάχιστον μια φορά ταξιδεύοντας, γιατί διαχειριζόμουνα οικονομικά προγράμματα με μεγάλα ποσά και έπρεπε και γνωρίζω από κοντά τι γίνεται. Ήμουν τυχερή και πολύ ευγνώμων, γιατί είχα ανθρώπους να με καλύπτουν στο φαρμακείο, αν και συνήθως ήταν ταξίδια-αστραπή: από Παρασκευή σε Κυριακή πήγαινα και ερχόμουν από την άλλη άκρη της Ευρώπης… Πώς αποφάσισες από εκεί να πας στη Unicef; Υπερασπιζόμενη στην I.P.P.F. τα ανθρώπινα δικαιώματα των νέων γυναικών και κοριτσιών στα θέματα της αναπαρα- γωγικής κυρίως υγείας (όπως ακρωτηριασμούς γεννητικών οργάνων, άδικων θανάτων από περιγεννητικά αίτια ή από AIDS, πρώιμους γάμους κτλ.), θεώρησα ότι η ενασχόληση με τα δικαιώματα των παιδιών μέχρι 18 χρονών, έπρεπε να είναι το επόμενο βήμα μου. Για μια περίοδο συνυπήρχα και στα δύο και όση εμπειρία είχα από την I.P.P.F τη μετέφερα στη Unicef, εδώ στην Ελλάδα. Πρόσφυγες μαθητές που ζουν σε στρατόπεδο προσφύγων, στο Ζαάταρι Ιορδανίας (2016) 