Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #165

90 θέση τους. Ανακαλύπτει την τάξη και την αρμονία των πραγμάτων. Και γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να βρίσκονται σε ισορροπία το κάδρο, η γωνία λήψης, η αφαίρεση, οι χώροι χωρίς πληροφορίες, και πάνω από όλα η μοναξιά και η σιωπή που συνδέουν κάθε φωτογραφία». Κι αφού μιλήσαμε τόσο για τη φωτογραφία, ας ξαναγυρίσουμε στον φωτογράφο. Τι έχεις φωτο- γραφίσει μέχρι τώρα; Το τι φωτογραφίζεις είναι πολύ συγκεκριμένο: ανθρώπους, δέντρα, φύση, σπίτια… Ο Elliott Erwitt έλεγε ότι «η φωτογραφία είναι η τέχνη της παρατήρησης. Να βρίσκεις κάτι ενδιαφέρον σε ένα συνηθισμένο μέρος. Έχω καταλήξει στη διαπίστωση ότι δεν έχει να κάνει με τα πράγματα που βλέπεις, αλλά με τον τρόπο που τα βλέπεις...». Αυτό προσπαθώ και εγώ: να κοιτάζω τα ίδια πράγματα κάθε φορά με καινούργιο μάτι, νομίζοντας ότι τα βλέπω για πρώτη φορά. Και σήμερα τι ακριβώς κάνεις; Είναι ευτύχημα ότι το φαρμακείο μου ήταν παλιά Τράπεζα Κρήτης, οπότε έχει κάτι καταπληκτικές τουαλέτες με φοβερούς καθρέφτες. Σκέφτηκα ότι –με δεδομένο ότι εμείς οι φαρμακοποιοί δεν έχουμε χρόνο– θα κάνω φωτογραφία εδώ μέσα. Οπότε άρχισα να φωτογραφίζω τους φίλους που είχαν κάτι να μου δείξουν σαν πορτρέτο, και έτσι τράβηξα τα πρώτα μου πορτρέτα. Επειδή πλέον γνωρίζει ο κόσμος ότι πέρα από φαρμακοποιός είμαι και φωτογράφος, ξεθάρρεψα λίγο παραπάνω, και βλέποντας άτομα που έμπαιναν στο φαρμακείο και είχαν κάτι εκφραστικό στα πρόσωπά τους που με συγκινούσε και εξήπτε τη φαντασία μου, τους πρότεινα να τραβήξουμε μια φωτογραφία, κι έτσι, σιγά-σιγά, επέκτεινα τα πορτρέτα μου. Έτσι, τον τελευταίο χρόνο ασχολούμαι με τα πορτρέτα που έχουν γίνει μέσα στις τουαλέτες του φαρμακείου, τα οποία κάποια στιγμή θα εκθέσω. Ποια είναι η δημιουργική πρόκληση σε αυτό που τώρα επιχειρείς; Θυμάμαι συχνά τα λόγια του Horsfield: «Βάζεις ορισμένους ανθρώπους σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με ένα γκρίζο τοίχο, τους ντύνεις στα σκούρα κτλ. και τους φωτογραφίζεις. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο πράγμα είναι να βάζεις τον άλλο να σε κοιτάει και να τον φωτογραφίσεις ˙ είναι πρόκληση». Πραγματικά, είναι άλ- λο να φωτογραφίζεις τον πατέρα σου κι άλλο έναν άγνωστο άνθρωπο, και αυτό που θέλεις να βγει είναι η δικιά σου ψυχή, τα δικά σου απωθημένα. Αυτό, πίστεψε με, είναι το σημαντικό. Τι πιστεύεις ότι έχεις πετύχει μέχρι σήμερα στην καλλιτεχνική φωτογραφία; Θα σου απαντήσω με κάποια λόγια του Πωλ Σεζάν που με συγκίνησαν. Είχε πει: «Αν με πλησιάσει κάποτε ο Θεός και μου πει: “Σεζάν, δεν είσαι καλός ζωγράφος”, θα πω: “Θεέ μου, ναι”. Αν όμως ο Θεός μου πει: “Σεζάν, δεν υπάρχει καλή ζωγραφική”, τότε θα τον πάρω από το χέρι και θα τον πάω στο Λούβρο». Τι θέλω να πω με αυτό; Δεν ξέρω αν έχω κάνει κάτι. Δεν ξέρω αν –σε τελευταία ανάλυση– φωτογραφικά είμαι σε ένα επίπεδο, ώστε να έχει νόημα που γίνεται ακόμα και αυτή η συνέντευξη. Εκείνο που σίγουρα ξέρω είναι ότι μου αρέσει που είμαι στο χώρο αυτό, που έχω εξειδικευτεί, ώστε να μπορώ να καταλάβω και να απολαμβάνω το έργο άλλων καλλιτεχνών και να εισπράττω αυτό που θέλουν να μου δώσουν. Η φωτογραφία, βλέπεις, είναι ένας ποιητικός λόγος που δεν χρησιμοποιεί μολύβι και χαρτί αλλά μηχανή και φιλμ. Το σπουδαιότερο λοιπόν που έχω καταφέρει είναι αυτόν τον ποιητικό λόγο να τον διαβάζω και να με συγκινεί. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ / ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ