Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #156

107 που απειλούν την ύπαρξή μας. Αν ο εγκέφαλος ήταν "μεγαλύτερος", ίσως να κατανοούσαμε το πρόβλημα, ακόμα και να το λύναμε. Όχι: ο εγκέφαλος δεν έχει το σωστό "μέγεθος"». / Χοσέ Δε Όλμος. Φ.Κ.: Ένας από τους χαρακτήρες του βιβλίου σου, ο καθηγητής ψυχολογίας Ίστμπρουκ, αναφέρει κάπου: «Στην πραγματικότητα, όσο ανήμποροι είμαστε να αλλάξουμε το χρώμα των ματιών μας, τόσο ανήμποροι είμαστε να παρέμβουμε και στα συναισθήματά μας». Είναι μια έμμεση παραδοχή ότι ψυχή δεν υπάρχει. Γ. Παξινός: Όχι, δεν υπάρχει. Δεν μπορείς να αποδείξεις ποτέ ότι κάτι δεν υπάρχει, αλλά πρέπει να υπάρχει μια ένδειξη που να ικανοποιεί τους ψυχολόγους. Οι ψυχολόγοι μελέτησαν εντατικά την παραψυχολογία, την έξω-αισθητική αντίληψη, την ενόραση, την τηλεπάθεια και δεν βρήκαν τίποτα. Η λέξη «ψυχή» έχει εξαφανιστεί από την ορολογία τους από το 1930. « Η σκέψη της πήγε στον αρχαίο Έλληνα θεραπευτή, τον Ιπποκράτη: ήταν εκείνος που συμπέρανε πρώτος πως ο εγκέφαλος, και μόνον ο εγκέφαλος, παράγει τις απολαύσεις, τις χαρές, το γέλιο, όπως και τις πικρίες, τον πόνο, τη θλίψη, τα δάκρυα.» / Έβελιν. Φ.Κ.: Κατ’ επέκταση δεν αφήνεις κανένα περιθώριο στη μεταφυσική. Γ. Παξινός: Ασφαλώς. Δεν χρειάζεσαι να επικαλεστείς τίποτα άυλο για να μελετήσεις τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου, για τον ελέγξεις ψυχολογικά. « Τα κίνητρά μας εξαρτώνται από τους νευρώνες του εγκεφάλου. Αν αυτοί χαθούν, μαζί τους χάνονται και τα κίνητρα ∙ δεν υπάρχει καμιά δύναμη που θα μπορούσε να τους υπερβεί, κάποια μαγική ουσία, κάποιο φάντασμα...» / γιατρός Μάθεσον. Φ.Κ.: «Έχω ακούσει ότι οι νευροεπιστήμονες που εξει- δικεύονται στη συμπεριφορά δεν αφήνουν και πολύ χώρο στην ελεύθερη βούληση. Αλλά δεν υπάρχει πραγματικά ούτ’ ένα ίχνος ελεύθερης βούλησης; Καμιά ελευθερία, καμιά ακεραιότητα του ατόμου;», ρωτάει τον καθηγητή Ίστμπρουκ η Έβελιν, στο βιβλίο σου. Κι αυτός της απαντά: «Ούτε ελευθερία ούτε ακεραιότητα. Ακριβώς γιατί τα άτομα δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να ελέγξουν την ίδια τη γενετική κατασκευή τους ούτε και τις περιβαλλοντικές επιρροές στις οποίες υποβάλλονται». Η απάντησή του γνωρίζω ότι αποτελεί μια πάγια θέση σου... «Δυσκολοχώνευτη» πάντως για κάθε άνθρωπο! Γ. Παξινός: Είναι έτσι ακριβώς. Όπως, επίσης, είναι γεγονός ότι αυτά τα δύο, γονίδια και περιβάλλον, αλληλεπιδρούν και διαμορφώνουν το ένα το άλλο. Το περιβάλλον μπορεί να αλλάξει πολλά πράγματα, ένας φίλος μπορεί να αλλάξει τη χημεία του εγκεφάλου σου, οι λέξεις που ακούμε επηρεάζουν επίσης και ποια γονίδια θα εκφραστούν μέσα στον εγκέφαλο. Όμως πέρα από αυτά, δεν υπάρχει τίποτα άλλο, τίποτα άυλο, δεν είσαι ελεύθερος για τίποτα… « Η εμπειρία είναι ο πέλεκυς που λαξεύει το γενετικό υλικό το οποίο ο καθένας μας κληρονομεί. Και δεν υπάρχει ελευθερία. Δεν υπάρχει ούτε μομφή ούτε έπαινος. Είμαστε απλώς γονίδια, λαξευμένα από την εμπειρία.» / Έβελιν. Ο Γιώργος Παξινός μιλώντας για το «κατ' εικόνα », το πρώτο του μυθιστόρημα, με τον Τάκη Χονδρογιάννη 