Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #156

105 Μ ε αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα τη συνομιλία μας: Φ.Κ.: Ποιο ήταν το κίνητρό σου για να γράψεις ένα μυθιστόρημα μετά από 46 επιστημονικά βιβλία; Η εκλαϊκευμένη προβολή του επιστημονικού σου έργου στο ευρύ κοινό; Γ. Παξινός: Δεν ήταν κυρίως αυτό. Δεν είναι δύσκολο για οποιονδήποτε επιστήμονα να δει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος, που οδηγεί τον πλανήτη σε αφανισμό. Όποτε στο παρελθόν προσπάθησα να κάνω κάτι γι’ αυτό ως ακτιβιστής απέτυχα. Στο παρελθόν, για παράδειγμα, με τη Light Rail Association προσπαθήσαμε να επαναφέρουμε το τραμ στο Σίδνεϊ. Διοργάνωσα μια πορεία, ζητούσαμε να ξαναεπιστρέψει μια λωρίδα από το Harbour Bridge στη δημόσια συγκοινωνία. Τίποτα. Ηττηθήκαμε. Πούλησαν τα αμαξοστάσια και τις στάσεις του τραμ και στη θέση τους έχτισαν κτίρια. Αισθάνθηκα πως ό,τι έκανα ήταν μια ήττα και σκέφτηκα ότι αν έγραφα ένα μυθιστόρημα ίσως να μπορούσα να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο σε αυτά τα ζητήματα. Κι ακόμα σκέφτηκα μήπως μπορούσα να περάσω στον κόσμο και ορισμένες από τις ιδέες για την επιστήμη μου, τη νευροεπιστήμη∙ δεν είναι δικές μου, είναι ιδέες που έρχονται από τους Προσωκρατικούς φιλόσοφους… Φ.Κ.: Ήταν λοιπόν η περιβαλλοντική απειλή το βασικό σου κίνητρο. Γ. Παξινός: Ναι. Από το 1969 που διάβασα το άρθρο των De Molina και Rowland για τα σωματίδια του διοξειδίου του άνθρακος που καταστρέφουν το στρώμα του όζοντος, αναρωτήθηκα στο τέλος όπως κι αυτοί: «what the hell else has escaped us?». « Οι βιομηχανίες χημικών έχουν εξαπολύσει πάνω από ογδόντα χιλιάδες χημικές ενώσεις, γεμίζοντας με τοξικά τον πλανήτη απ’ τον έναν πόλο έως τον άλλο. Η πυρηνική βιομηχανία προσφέρει τη δυνατότητα σε δικτάτορες που δεν έχουν περισσότερη ηθική από έναν κροκόδειλο να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα. Οι βιομηχανίες ορυκτών καυσίμων έχουν εξαγοράσει πολιτικά μέσα και μεταθέτουν τον κλιματικό θερμοστάτη, οδηγώντάς τον σε αύξηση πέντε βαθμών μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα και είκοσι τεσσάρων βαθμών μέχρι το τέλος της χιλιετίας. » / Αλμπέρτο. σε διαφορετικούς κόσμους αγνοώντας ο ένας την ύπαρξη του άλλου, βρίσκονται και απροσδόκητα και τραγικά χά- νονται αναζητώντας τη χαμένη τους ταυτότητα. Ύστερα μπήκα στον πειρασμό, έτσι όπως αυτός ανακαλύπτει τις περιοχές-πυρήνες του κεντρικού νευρικού συστήματος και χαρτογραφεί τον εγκέφαλο, να ανακαλύψω κι εγώ τις περιοχές των δικών του πεποιθήσεων, αντιλήψεων και ιδεών. Αυτός πειραματιζόμενος στο εργαστήριο πάνω στους αρουραίους, εγώ ανασύροντας μέσα από την πλοκή της πρώτης λογοτεχνικής του απόπειρας εκείνα τα σημεία που αποκαλύπτουν τη σκέψη του. Και παρά το ότι «η σκέψη αυτή έμοιαζε με κράμα ηθικής φιλοσοφίας, οικολογίας, νευροεπιστήμης και θεολογίας», το δικό μου έργο ήταν εύκολο. Γιατί ο Γιώργος Παξινός ως ερευνητής επιστήμονας δεν μπορεί παρά να εργαστεί και στη λογοτεχνία με τον τρόπο που έχει μάθει στο εργαστήριο: προσεκτικά, συστηματικά, αναλυτικά. Τα στοιχεία που θα χρησιμοποιήσει για την απόδοση των ηρώων του θα τα αντλήσει από την προσωπική εμπειρία, ενώ και για τα περιγραφικά στοιχεία δεν θα αισθανθεί ασφαλής αν δεν ακουμπήσει στις σταθερές του: την πιστότητα και την ακρίβεια, τη σημασία στη λεπτομέρεια, τον έλεγχο του τελικού αποτελέσματος.  Το «κατ' εικόνα » είναι υποψήφιο στην κατηγορία «μυθιστόρημα » για το βραβείο βιβλίου Public 2015