Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #154

H ψυχο-νευρο-ενδοκρινο-ανοσολογική προσέγγιση είναι ακριβώς ο πυρήνας της ομοιοπαθητικής θεωρίας και διάγνωσης, ενώ η σταθεροποίηση του νευρο-ενδοκρινo-ανοσιακού άξονα εξασφαλίζεται με την ομοιοπαθητική θεραπεία. Η αποτελεσματικότητα της ομοιοθεραπευτικής στα αυτο- άνοσα νοσήματα εξαρτάται από τα εξής: ● έγκαιρη κλασική διάγνωση ● έγκαιρη έναρξη της ομοιοπαθητικής θεραπείας ● απουσία σοβαρών παθολογοανατομικών βλαβών ● τυχούσα συγχορήγηση χημικής θεραπείας ● εντόπιση της εστίας της αυτοανοσίας: όταν περιορίζεται σε πιο περιφερειακά συστήματα του οργανισμού αυξάνονται οι πιθανότητες θεραπείας και ίασης. Οι ασθενείς διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: Στην πρώτη περιλαμβάνονται ασθενείς που είχαν καλό επίπεδο υγείας, αλλά εκδήλωσαν την αυτοανοσία λόγω του συνδυασμού γενετικής προδιάθεσης και έντονου stress. Έγκαιρη αντιμετώπιση με κλασική ομοιοπαθητική θεραπεία έχει πολύ καλά αποτελέσματα στο μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των περιπτώσεων. Στη δεύτερη ομάδα συγκαταλέγονται ασθενείς που είχαν άλλα προβλήματα υγείας, για τα οποία λάμβαναν «καταπιεστικά» ισχυρά χημικά φάρμακα. Με την εκδήλωση της αυτοανοσίας σηματοδοτείται μια πτώση του επιπέδου της υγείας τους. Οανοσολογικός «επαναπρογραμματισμός» που επιχειρείται με την ομοιοπαθητική θεραπεία, απαιτεί ένα ενεργό και σχετικά ακέραιο ανοσοποιητικό σύστημα, που στην περίπτωση της ομάδας αυτής παρουσιάζεται σημαντικά αποδυναμωμένο. Στην τρίτη κατηγορία ασθενών, έχει προηγηθεί επί μακρόν ισχυρή ανοσοκατασταλτική αγωγή, που έχει καταστείλει τα συμπτώματα και έχει απορρυθμίσει το ανοσοποιητικό σύστημα. Οι ιστικές βλάβες δεν μπορούν βέβαια να υποστραφούν, αλλά η σταδιακή επιδείνωση δύναται να περιοριστεί με μακροχρόνια και πολύ προσεκτική ομοιοπαθητική θεραπεία. Ο χειρισμός της 2ης και 3ης κατηγορίας ασθενών απαιτεί από τον ομοιοπαθητικό γιατρό βαθιά γνώση της κλασικής και της ομοιοπαθητικής ιατρικής και των ορίων τους, εμπειρία και λεπτούς χειρισμούς, ώστε η ομοιοπαθητική θεραπεία να είναι αποτελεσματική (όταν άλλες θεραπευτικές αγωγές έχουν αποτύχει) και ο ασθενής να είναι πάντα ασφαλής. Σημαντικό πλεονέκτημα των ομοιοπαθητικών φαρμάκων είναι ότι δεν εθίζουν και δεν έχουν επικίνδυνες παρενέργειες. Η επιτυχής εφαρμογή της ομοιοπαθητικής θα πιστοποιηθεί από βελτίωση στα τοπικά συμπτώματα και στους εργαστηριακούς δείκτες της φλεγμονής και θα επιβεβαιωθεί από αλλαγές στο ψυχοδιανοητικό επίπεδο, στο επίπεδο της ενεργητικότητας, στην ποιότητα του ύπνου, στις εκκρίσεις και απεκκρίσεις και γενικότερα από τη ρύθμιση του αυτόνομου συστήματος. Συμπερασματικά η κλασική ομοιοπαθητική θεραπευτική μπορεί να συνιστά πραγματικά εναλλακτική θεραπευτική προσέγγιση για τα αυτοάνοσα νοσήματα ιδίως στους νέους, όπως αποτυπώνεται και στην ιατρική βιβλιογραφία. Ο Δημοσθένης Παπαμεθοδίου είναι νευρολόγος, MSc στην Κλασική Ομοιοπαθητική, γενικός γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής και μέλος του Δ.Σ. του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, homeopathy@hotmail.gr 71