Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #154

70 ΥΓΙΩΣ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ / ΑΥΤΟΑΝΟΣΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ & ΑΥΤΟΑΝΟΣΑ: H oλιστική αντιμετώπιση Η συχνότητα εμφάνισης αυτοάνοσων νοσημάτων αποτελούν μάστιγα της σύγχρονης κοινωνίας και παρουσιάζουν συνεχή αύξηση σε νεότερους ασθενείς. Όσο πιο ενδελεχώς μελετώνται οι παθογενετικοί μηχανισμοί, όλο και περισσότερες νόσοι αποδεικνύονται αυτοάνοσες. Επίσης, παρατηρείται συχνά αλληλεπικάλυψη συμπτωμάτων και νόσων, αδυναμία ακριβούς καταχώρισης των ασθενών σε καθορισμένες νοσολογικές οντότητες και γι’ αυτό το λόγο συχνά τίθεται η γενική διάγνωση της νόσου του κολλαγόνου ή του συνδετικού ιστού κλπ. Το αδιέξοδο ερμηνείας και αντιμετώπισης των αυτοάνοσων νόσων με την ιατρική υπερεξειδίκευση οδήγησε στην ανάγκη ολιστικής θεώρησής τους με την ψυχο-νευρο- ενδοκρινο-ανοσολογία, που αναπτύσσεται εκθετικά και συνθέτει τα ευρήματα από τα συστήματα που εμπλέκονται στην εμφάνιση της αυτοανοσίας. Η ψυχο- νευρο-ενδοκρινο-ανοσολογική προσέγγιση είναι ακριβώς ο πυρήνας της ομοιοπαθητικής θεωρίας και διάγνωσης, ενώ η σταθεροποίηση του νευρο-ενδοκρινo-ανοσιακού άξονα εξασφαλίζεται με την ομοιοπαθητική θεραπεία. H ομοιοπαθητική ιατρική είναι ένα ολοκληρωμένο θε- ραπευτικό επιστημονικό σύστημα, μία απολύτως φυσική μέθοδος θεραπείας, που βασίζεται σε θεραπευτικούς νόμους. O πάσχων άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως μια αδιαίρετη ενότητα αλληλοεπηρεαζόμενων ψυχικών, δια- νοητικών και σωματικών λειτουργιών και όχι σαν τα δια- φορετικά τμήματα μιας μηχανής. Η θεραπεία εστιάζει στη συνολική εικόνα των συμπτωμάτων του ασθενή και όχι μόνο στην εικόνα της νόσου από την οποία πάσχει. Αυτό σημαίνει ότι δύο άτομα που έχουν την ίδια αρρώστια μπορεί να χρειάζονται διαφορετικά θεραπευτικά σχήματα και φάρμακα. Γι’ αυτό και πολλές φορές δεν έχει νόημα η ερώτηση «έχετε φάρμακο για την τάδε νόσο». Με την ομοιοπαθητική συνήθως βελτιώνεται συνολικά ο πάσχων οργανισμός και όχι μόνο το σύμπτωμα που οδήγησε τον ασθενή στο γιατρό. του Δημοσθένη Παπαμεθοδίου