Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #152

Ένας φάκελος για εμένα με το λογότυπο της Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες, αφημένος στο γραφείο του φαρμακείου του γιου μου, έγινε αφορμή για το αναπάντεχο συναπάντημά μου με τον Anis και την Jana. της Σοφίας Τζιτζίκου ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ / ΑΠΟΨΕΙΣ Η κοινωνική λειτουργός που φρόντιζε τον Anis και την Jana, και τυχαία βρέθηκε στο φαρμακείο, είδε το φάκελο και πιάσαμε κουβέντα. Έτσι έμαθα γι' αυτά τα παιδιά, αλλά και για άλλα 48 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που «φιλοξε- νούνται» στην Αμυγδαλέζα σε συνθήκες που αποτελούν προσβολή για τον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο μας… Τα 2 αδέλφια, πρόσφυγες από τη «μαρτυρική» Συρία, πάτησαν το πόδι τους στις ακτές της Κρήτης, έχοντας επιζήσει από το ναυάγιο του σαπιοκάραβου που τους μετέφερε στη «Γη της Επαγγελίας», κάπου ανοιχτά στη θάλασσα της Γαύδου. Ο 17χρονος Anis και η 7χρονη αδελφή του Jana πάλεψαν ώρες με τα κύματα, στο παγωμένο νερό, πλάι στα άψυχα σώματα εκείνων που δεν κατάφεραν να επιζήσουν... Ύστερα περπάτησαν χιλιόμετρα, βρεγμένοι, ταλαιπωρημένοι, φοβισμένοι από την «αγριάδα» του «άγνωστου αύριο», ώσπου να φτάσουν σε ένα μικρό χωριό, με κατοίκους που άνοιξαν την αγκαλιά τους και την πόρτα του σπιτιού τους για τις «πρώτες βοήθειες». Ακολούθησε η μεταγωγή τους σε κρατητήρια, πριν καταλήξουν στην Αμυγδαλέζα. Έχοντας βιώσει μια απίστευτη Οδύσσεια, διέσχισαν τη ρημαγμένη χώρα τους, με τους γονείς και τα αλλά 2 αδέλφια τους, για να σωθούν. Πίσω στη Δαμασκό άφησαν το σπίτι, τους αγαπημένους, το σχολείο και την πατρίδα τους που είχε διαποτιστεί από την αποπνικτική μυρωδιά του θανάτου, για να αγωνιστούν για μια καινούργια ζωή, σε μέρη ασφαλή... Μόνο αυτά τα δυο παιδιά κατάφεραν να φτάσουν στο δικό μας –επίσης ρημαγμένο– τόπο, με κατοίκους που νιώθουν «ναυαγοί» στην ίδια τους τη χώρα, στην ίδια τη ζωή τους! Anis και Jana, σε δύσκολους καιρούς «γνωρίσατε» τη χώρα μου, που κι αυτή σαν κι εσάς παλεύει να μείνει όρθια, με αξιοπρέπεια και πάθος, ίδιο με αυτό που ξεχειλίζει από τη δική σας την ψυχή. Μόνο που εσείς, οι 2 μικροί, ασυνόδευτοι πρόσφυγες, από τα 25 εκατομ. παιδιά της «χαμένης γενιάς» (όπως επίσημα σας χαρακτηρίζουν) έχετε κάτι πολύτιμο που εμείς έχουμε χάσει: το χαμόγελο, που ανθίζει μέσα στο βλέμμα, λαμπερό σαν τον ήλιο της χώρας σας, πεισματάρικο και θαρραλέο, όπως η νιότη σας. Τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, εύχομαι να έχετε φτάσει με ασφάλεια στον τόπο που επιλέξατε για να χτίσετε τη ζωή σας... Κι εύχομαι, ακόμα, κάποια μέρα να έρθετε πάλι στον τόπο μου για να ανακαλύψετε την απίστευτη ομορφιά του, που εμείς οι ίδιοι την κάνουμε «αόρατη», πίσω από τους συρματόφραχτους χώρους, όπου στοιβάζονται οι συνάνθρωποί μας που ανήκουν στο ολοένα και αυξανόμενο «Έθνος των Προσφύγων». Mαθήματα ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑΣ / Η Σοφία Τζιτζίκου είναι φαρμακοποιός, αντιπρόεδρος της ελληνικής επιτροπής Unicef, sofarmacist@hotmail.com 92