Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #151

ΥΓΙΩΣ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ / ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΣΘΕΝΗ Οι διαταραχές διατροφής είναι πιο συχνές στις δυτικές κοινωνίες και στα ανώτερα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα και φαίνεται ότι πρόκειται για γυναικεία υπόθεση · μόνο το 10% των ασθενών είναι άντρες. Η ηλικία έναρξης της νόσου τοποθετείται μεταξύ των 10 και 19 ετών, ενώ η θνησιμότητα στον κλινικό πληθυ- σμό έχει υπολογιστεί στο 6-10% ανά δεκαετία νόσησης. Αν και το ποσοστό των διατροφικών διαταραχών στο γενικό πληθυσμό είναι πολύ μικρό (αγγίζει το 1%), ο πραγματικός αριθμός των ατόμων που πάσχουν από διαταραχές διατροφής ενδέχεται να είναι πολύ μεγαλύ- τερος, καθώς οι ίδιοι οι ασθενείς αρνούνται ότι έχουν κάποιο πρόβλημα και δύσκολα αναζητούν θεραπεία. Οι επιπτώσεις των διαταραχών διατροφής μπορεί να είναι εξαιρετικά σοβαρές και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να φτάσουν μέχρι το θάνατο. Η δυσλειτουργική διατρο- φική συμπεριφορά προκαλεί σημαντικά προβλήματα στο πεπτικό σύστημα, υποθερμία, δερματικές και ορμονικές διαταραχές, βραδυκαρδία, χαμηλή αρτηριακή πίεση και οστεοπενία, ενώ συχνά το άτομο αποσύρεται κοινωνικά και παρουσιάζει χαμηλή απόδοση στο σχολείο ή την εργασία. Οι ασθενείς βιώνουν υψηλά επίπεδα κατάθλιψης και άγχους, δυσκολία στη συγκέντρωση και στη μνήμη και μειωμένη σεξουαλική διάθεση. Καθώς οι ίδιοι οι ασθενείς σπάνια αντιλαμβάνονται τη διαταραγμένη τους σχέση με το φαγητό, δύσκολα εκφράζουν τις δυσκολίες τους, ενώ η επικοινωνία τους με τους επαγγελματίες υγείας χαρακτηρίζεται από επιφυλακτικότητα και μυστικοπάθεια. Κάποια σημεία παρόλα αυτά μπορεί να αποδειχτούν πολύ βοηθητικά. Έτσι, αυτό που ένας φαρμακοποιός μπορεί να κάνει είναι: Να αναγνωρίσει τις προειδοποιητικές ενδείξεις (απώλεια βάρους, κατάχρηση λιποδιαλυτικών και καθαρτικών σκευασμάτων, υπερβολικά τακτική κατα- μέτρηση βάρους) και μοιραζόμαστε με τον ασθενή τις ανησυχίες μας και το ενδιαφέρον μας, χωρίς να επικεντρωνόμαστε στο φαγητό και στη διαταραγμένη συμπεριφορά. Να δημιουργήσει σχέση εμπιστοσύνης και αποδο- χής και να αποφεύγει κατηγορίες και ταμπέλες. Δεν επιβάλλουμε την άποψή μας, δεν πιέζουμε τον ασθενή να φάει περισσότερο ή να ασκηθεί λιγότερο, δεν απειλούμε, δεν εκβιάζουμε. Να συζητήσει για τη βοήθεια που θα μπορούσε να προσφέρει ένας ειδικός, αναγνωρίζοντας ότι ο ίδιος έχει την τελική ευθύνη και τον έλεγχο της όποιας επιλογής. Να αποδεχθεί τα όριά του. Οι διαταραχές διατροφής είναι εξαιρετικά σοβαρές κλινικές καταστάσεις, όπου το κίνητρο και η δέσμευση του ασθενούς είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη βελτίωση της υγείας του, ψυχικής και σωματικής. / Η Χριστίνα Κ. Σιδέρη είναι ΜSc Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, christina.sideri@googlemail.com 82