Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #150

E D I T O R I A L Δεν συμβαίνει συχνά. Συνήθως (τι άγρια λέξη) διαβαίνεις το σήμερα, το κάθε σήμερα, συλλογιζόμενος την ευθύνη της επόμενης μέρας. Κι έτσι το σήμερα βγαίνει από το ίδιο καλούπι με το χθες για ν’ αναπαραγάγει το όμοιο αύριο. Δίπλα σου στέκουν άνθρωποι που ξέρεις απ’ τα παλιά. Άλλοι είναι ακριβώς όπως τους συνάντησες πριν κάμποσες δεκαετίες. Μόνο τα χαρακτηριστικά τους είναι αλλαγμένα, μα όχι από το χρόνο αλλά από το καθημερινό, υποδόριο στάγδην των μικρών, ανεπαίσθητων καθημερινών συμβιβασμών, τη συνδιαλλαγή με το φθαρτό, την απαντοχή. Πολλοί είναι σαν να τους γνωρίζεις σήμερα, αλλαγμένοι. Κάποιοι σοκαρισμένοι από απώλειες και κατακρημνίσματα στη ζωή τους αναπάντεχα, άλλοι ξαναμμένοι από φρεναπάτες και έμμονες ιδέες και χίμαιρες, μερικοί αλαφιασμένοι κι έτοιμοι να δοθούν σε μια ανατροπή, μια διαφορετική ζωή ή και κάτι μικρότερο, σε μια υπέροχα αναπάντεχη απόλαυση ή ψυχαγωγία. Κι είναι και κάποιοι, νέοι, που τους συναντάς για πρώτη φορά. Κι όμως τους αναγνωρίζεις, χωρίς να τους έχεις ξαναδεί. Έχουν στα μάτια το απερίφραστο κι ασυμβίβαστο, τη βιασύνη του να δεις και να τα κάνεις όλα των 20 χρόνων σου. Ο χρόνος μας ενώνει και μας χωρίζει, ο χώρος μας ενώνει. Σ΄ αυτό το χώρο μας συνδέει για 26 συναπτά έτη, για 150 συνεχόμενα διμηνιαία τεύχη αυτό το περιοδικό κι εξιστορεί τις ζωές μας. Την καθημερινότητα και τη διαφορετικότητά μας. Την κατάρτιση, την εμπειρία, την ευθύνη μας. Αυτά που μας απειλούν κι αυτά που μας πληγώνουν. Την αδυναμία και τη δύναμή μας. Τις μικρές ή μεγάλες προσωπικές και συλλογικές νίκες και τις ήττες μας. Την αντοχή, την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη μας. Τις νέες προσεγγίσεις και προοπτικές μας, τις ελπίδες και τα οράματά μας. Στιγμές από αυτήν την ιστορία-εξιστόρηση επιλέξαμε να σας εκθέσουμε (με φόβο, τύψεις και πάθος, γιατί αγαπημένους συνεργάτες λόγω στενότητας χώρου αποκλείσαμε) στο επετειακό 150ό τεύχος του «Φαρμακευτικού Κόσμου», του περιοδικού μας. Κι όλο κοιτώντας προς τα πίσω των τυπωμένων φύλλων, ήρθε στο τέλος να γαληνέψουμε, να ευχαριστηθεί και να γλυκάνει η ψυχή μας στα λόγια του William Faulkner: «Το παρελθόν δεν είναι νεκρό. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν παρελθόν». Είναι που κάποια στιγμή θέλεις να ξαποστάσεις. Να σταμα- τήσεις αυτά που κάνεις, με τον τρόπο που τα κάνεις, να πάρεις μια ανάσα και να κοιτάξεις πίσω. Το’ χεις ανάγκη. Στο λένε και της δουλειάς οι γνώστες: «Αν θέλεις να δεις που είσαι τώρα, κοίτα τι έχεις κάνει. Αν θέλεις να δεις που θα είσαι, κοίτα τι κάνεις τώρα». 6 Και συνεχίζουμε να γράφουμε ιστορία Τεύχος 150ό! ▶ Το επετειακό αυτό τεύχος αφιερώνεται στην άσβεστη μνήμη της Ανίκας Καρουζάκη και του Τάκη Κανακάρη. Υπήρξαν φίλοι ζωής και συνοδοιπόροι στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής αυτού του περιοδικού.