Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #148

65 και είναι ιδιαίτερα σοβαρές στο 20% των περιπτώσεων. Συμπτώματα ουρογεννητικού: Αυτά προέρχονται από την απώλεια της ενισχυτικής δράσης των οιστρογόνων στην περιοχή, με αποτέλεσμα την ατροφία του κολπικού βλεννογόνου, την ξηρότητα και την αναμενόμενη δυ- σπαρευνία και τέλος τις συχνές ουρολοιμώξεις. Οι κλινικές εκδηλώσεις από το ουρογεννητικό σύστημα μπορεί να εκδηλωθούν μέχρι και 10 χρόνια μετά την απώλεια της περιόδου. Διαταραχές θυμικού: Από τα πλέον κοινά συμπτώματα που αφορούν την περίοδο αυτή είναι οι διαταραχές στον ύπνο αλλά και στη συναισθηματική κατάσταση. Νευρικότητα, ευσυγκινησία, οξυθυμία αλλά και οι αγγγειοκινητικές δια- ταραχές αυτές καθ’ αυτές αλλοιώνουν τόσο την ποιότητα όσο και τη διάρκεια του ύπνου, επηρεάζοντας με αυτόν τον τρόπο ακόμα περισσότερο τη δύσκολη καθημερινότητα αυτών των γυναικών. Σχετιζόμενες παθήσεις Αν και είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ανακαλύψει κανείς την πραγματική αιτία πολλών από τις παρακάτω παθήσεις, δηλαδή να αντιληφθεί αν προέρχονται από την εμμηνόπαυση ή από την πρόοδο της ηλικίας και τη σχετική φθορά, οι παρακάτω νόσοι έχουν συσχετιστεί με την οριστική ωοθηκική ανεπάρκεια:  παθήσεις καρδιαγγειακού συστήματος, όπως στεφανιαία νόσος, έμφραγμα και ισχαιμική αγγειακή νόσος  οστεοπό- ρωση  ατροφία ουρογεννητικού συστήματος  ανακα- τανομή σωματικού λίπους γύρω από την κοιλία, γεγονός που σχετίζεται επίσης με αυξημένο κίνδυνο στεφανιαίας νόσου  νόσος Alzheimer: Έχει παρατηρηθεί διπλασιασμός ή ακόμα και τριπλασιασμός της συχνότητας της νόσου αυτής στις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες, ενώ παράλληλα έχει παρατηρηθεί βελτίωση της νοητικής λειτουργίας στις ασθενείς που έχουν υποβληθεί σε θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης (παρατήρηση βέβαια που χρήζει επιβεβαίωσης με περαιτέρω διπλές τυφλές μελέτες). Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ Ποιες όμως είναι εκείνες οι ασθενείς που χρήζουν θεραπευτικής παρέμβασης; Είναι εκείνες που πραγματικά υποφέρουν και των οποίων η καθημερινότητα έχει σοβαρά διαταραχτεί. Στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να αναγνωριστεί το κυρίαρχο ενόχλημα και να αντιμετωπιστεί με στοχευμένες παρεμβάσεις. Οι γυναίκες οι οποίες αναζητούν ανακούφιση από τα εμμηνοπαυσιακά συμπτώματα πρέπει πρώτα να ακολουθήσουν αλλαγές στον τρόπο ζωής τους, δίνοντας προτεραιότητα σε αγχολυτικές ασκήσεις, σωματική άσκη- ση, διατήρηση βάρους, υγιεινή διατροφή και αποφυγή καπνίσματος και αλκοόλ. Πρόσφατες μελέτες υψηλής ποιότητας κατέδειξαν ότι κάποιες συγκεκριμένες πνευματικές ασκήσεις αλλά και συμπεριφοριολογικές τεχνικές είναι σε θέση να περιορίσουν τόσο τη σοβαρότητα όσο και τη συχνότητα των εξάψεων (Suckling J. et al The Cochrane Library Vol 2007). Οι ασθενείς αυτές χρειάζονται ψυχολογική στήριξη και ενθάρρυνση σε όλες αυτές τις επιδιώξεις τους. Κατά τα άλλα οι μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες πρέπει να ακολουθούν τις οδηγίες παρακολούθησης της γυναικολογικής τους υγείας (κυτταρολογική εξέταση, μαστογραφία) και να προχωρούν σε μέτρηση της οστικής τους πυκνότητας με τη μέθοδο DXA. Θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης (Θ.Ο.Υ.) Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η αγωγή αυτή είναι εξόχως αποτελεσματική στην αντιμετώπιση τόσο των αγγειοκινητικών συμπτωμάτων όσο και των διαταραχών του θυμικού και των επιπτώσεων στο ουρογεννητικό σύστημα. Πρέπει όμως να δούμε μία-μία σημαντικές παραμέτρους εφαρμογής της. Η βασική ένδειξη για έναρξη Θ.Ο.Υ. είναι η ανακούφιση από τα εμμηνοπαυσιακά συμπτώματα. Η απόφαση πάντα πρέπει να στηρίζεται στη σοβαρότητα των εμμηνοπαυσιακών συμπτωμάτων και στο κατά πόσο αυτά επηρεάζουν την καθημερινότητα της γυναίκας. Η δόση θα πρέπει να εξατομικεύεται και να τροποποιείται με βάση την ανταπόκριση της ασθενούς, με κυρίαρχη οδηγία αυτή της έναρξης με τη χαμηλότερη δόση και της αναθεώρησής της ετησίως. Δεν υπάρχουν επίσημες οδηγίες όσον αφορά τη χρονική διάρκεια χορήγησης της Θ.Ο.Υ. Είναι σαφές ότι θα πρέπει να αποφεύγεται σε ιστορικό αγγειακής εγκεφαλικής νόσου, θρομβοεμβολικού επεισοδίου ή καρκίνου μαστού. Επίσης θα χρειαστεί ιδιαίτερη προσοχή σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη, ιστορικό καρκίνου του ενδομητρίου, ενεργού συστηματικού ερυθηματώδη λύκου, με υψηλό καρ-διαγγειακό κίνδυνο και ανώμαλη ηπατική λειτουργία. Οι ασθενείς με πρόωρη (μικρότερη από 40 χρόνων) ή πρώιμη (νεώτερη από 45 ετών) εμμηνόπαυση πρέπει να υποβάλλονται σε Θ.Ο.Υ. μέχρι την ηλικία των 50-51 χρόνων.