Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #148

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ / ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ ποίημα δίνει το στίγμα, σηματοδοτεί καίρια αυτήν την αλλαγή του περιεχομένου: «…Κάποτε νόμιζα / πως τα όνειρα αρκούσαν / μα τα όνειρα / μια ανθοφορία σύντομη ήταν / που πότε έδενε καρπούς / και πότε όχι…» (Περί διάρκειας) «Κάποτε νόμιζα πως τα όνειρα αρκούσαν…», όπως και η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, η αλήθεια, η πίστη… Όμως όχι, δεν αρκούσαν για να γεμίσουν, για να κοσμήσουν τη συνέχεια της ζωής μας. Όπως τα κοχύλια έξω από το ανθογυάλι, έχασαν τη στιλπνότητά τους από τη γάνα του χρόνου. «Κατέληξα, λοιπόν / να γράφω στίχους / όπως άλλοι / αφιερώνονται / στην ανατροφή παιδιών / ή στη σπορά / ως τα γεράματά τους / απέραντων αγρών / απλά και μόνο / για τη διαιώνιση / την πνοή / των ανθρώπινων ιδεών…» (Περί διάρκειας) Στη νέα ποιητική της συλλογή, η Νεκταρία Μενδρινού δείχνει να έχει χάσει τη μάχη που έδινε από την προηγούμενη ποιητική δουλειά της. Η πλάστιγγα ανάμεσα στην αίσθηση και τη συναίσθηση, βασική και ειδοποιός αντίθεση του λόγου της, με την καταλυτική βαρύτητα του πανδαμάτορα χρόνου, γέρνει τώρα οριστικά προς το μέρος της δεύτερης. Με συνείδηση του γεγονότος και επίγνωση των τραυματικών απωλειών που ο συναισθηματικός χρόνος επιδαψιλεύει στην ανίκητη παρόρμηση και την αδάμαστη ελευθερία της νιότης, η ποιήτρια σκύβει με το δικό της τρόπο, βαθύ και εύθραυστο, πάνω από το προσωπικό βίωμα, αναζητώντας τη φιλοσοφική του ερμηνεία. Η ποίησή της θα γίνει έτσι πιο εσωτερική, πιο κλειστή, βαδίζοντας πάνω στα χνάρια των ιδεών και στη συγκίνηση μιας ήρεμης παραδοχής της ανθρώπινης μυθολογίας: «Όλα τα έχει παραλλάξει ο χρόνος / η μνήμη μια αλληγορία πια της πραγματικότητας / η γιαγιά υφαίνει λουλούδια στον αργαλειό / ο παππούς φτιάχνει κρασί από παλιά τραγούδια / η μητέρα κάθε βράδυ ονειρεύεται το μέλλον μας μ’ ένα φιλί στο μέτωπο / και ο πατέρας στέκεται, σαν υπόσχεση, χαμογελώντας στο κατώφλι…» (Τότε) Η Νεκταρία Μενδρινού γράφει σε όλα της τα ποιήματα με ένα είδος «δωρικού» λυρισμού, σε μια γλώσσα πολλές φορές αλληγορική, όμως πάντα απλή και άμεση, στοχεύοντας με ακρίβεια στην ουσία, χωρίς φτιασιδώματα και λογικές ακροβασίες. Ο λόγος της κυλά ώριμος και ήπιος, νερά γαλήνια μέσα σε στρογγυλεμένη κοίτη, παρά την ισχυρή συναισθηματική του φόρτιση, αφήνοντας – συνήθως– για την τελευταία στροφή ή στίχο την «έκπληξη» ενός ευρηματικού «κλεισίματος», σαν ένα ξέσπασμα, μια «αθόρυβη έκρηξη», που αποδίδει το γήινο αλλά και ονειρόπλαστο, σκληρό και τρυφερό συνάμα ενός ιδιαίτερα γοητευτικού –ιδιαίτερα για μας που τη μελετήσαμε με προσοχή και αγάπη– λογοτεχνικού ύφους. «Δεν έχω δυνάμεις / Δεν έχω λέξεις / Μόνο εκτυφλωτικές σιωπές που εκρήγνυνται / στο στήθος μου» (Μόνη επιθυμία) 108 / Ο Τάκης Χονδρογιάννης είναι φαρμακοποιός, εκδότης του περιοδικού «Φαρμακευτικός Κόσμος», t.xondrogiannis@f-kosmos.gr Φαύλος κύκλος Καθώς τα όνειρα γκρεμίζονται μες στην αλήθεια, καθώς η αλήθεια γκρεμίζεται μέσα στα ψέματα, καθώς τα ψέματα γκρεμίζονται μέσα στα όνειρα σκέφτομαι... ...φαύλος κύκλος η ανθρώπινη ψυχή...