Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #148

εμπειρία. Το κάνει προσκαλώντας τη συγγενή ευαισθησία των «ομοίων» της, για να συμπορευτεί, να συμπλεύσει η εμπειρία της με τη δική τους μέσα από τις Συμπληγάδες της συναίσθησης: τη λήθη, τη ματαιότητα, το φόβο, όλα αυτά που καταβυθίζουν το συναίσθημα, την πραγματική ουσία του «ταξιδιού». Γιατί το κάνει; Γιατί φοβάται ότι το μυαλό της θα νικήσει την καρδιά της και ζητάει να τη σώσει μοιράζοντάς την. Είναι η αιτία που η ποίησή της σε αυτήν την πρώτη συλλογή διακρίνεται από εξωστρέφεια, μια ιδιαίτερη κοσμική αντίληψη και καταφανή την επίδραση του ρομαντισμού (με την έννοια της αισθηματικής μελαγχολίας που του δίνει ο Phelps). «Αειθαλή και φυλλοβόλα» είναι γι’ αυτήν τα αισθήματα. «Νιώσε τη ζωή / Με όλες τις λεπτότατες αισθήσεις / Που έχει ευλογηθεί η καρδιά σου» (Σπινθήρες) Οι λεπτότατες αισθήσεις: η αγάπη, η ελπίδα, η αγωνία, η νοσταλγία… Κι ανάμεσά τους κυρίαρχος ο έρωτας... Η θέρμη, ο πυρετός του, η αναπόφευκτη φθορά, το τέλος κι η αποθυμιά του: «Σε ένα άλλο ταξίδι θα ξυπνήσουμε / Και θα μας ρωτάνε / Οι ξεχασμένοι νεκροί τι θυμόμαστε / Τι κρατάμε μαζί μας… Και τότε, αδελφέ μου / Θα εξαργυρώσουμε / Τον οβολό του ονείρου, το φιλί / Το Όνομα…» (Λόγια) Η γραφή της Μενδρινού στα «Αειθαλή και φυλλοβόλα» είναι κυρίως ερωτική ποίηση. Όμως, δίπλα της, ανάμεσά της, γύρω της, αναδύονται με ορμή, με δύναμη, μέσα από μια άτακτη θάλασσα ονείρων, φαντασιώσεων, ελπίδων και επιθυμιών, οι μεγάλες αναζητήσεις και τα δύσκολα ερωτήματα, οι αμφιβολίες και οι «βεβαιότητες» της ύπαρξης: «Πεταλούδα / Αεικίνητη / Η Αλήθεια Την κυνηγά ο άνθρωπος για να την πιάσει / Κλείνει τις χούφτες, ξαφνικά / Σ’ ένα μικρό σκοτάδι / Μα η Αλήθεια πάντοτε ξεφεύγει / Πετάει μακριά Και στα θνητά του δάχτυλα / Μένουν τα ψέματά της / Ιριδίζουσα σκόνη: Έρωτες, όνειρα, ελπίδες» / (Ιριδίζουσα σκόνη) Κι αλλού: «Δεν είναι η ζωή ερωτήσεις / Συντροφιές είναι μόνο / Και κλεμμένες ομορφιές του χρόνου» (Δεν είναι) Σ τη δεύτερη συλλογή της «Κοχύλια από χρόνο», Εκδ. «Κέδρος», που κυκλοφόρησε φέτος, το 2014, η ποίηση της Μενδρινού, χωρίς μεγάλες και σημαντικές διαφοροποιήσεις στο ύφος και τη μορφή σε σχέση με την πρώτη της συλλογή, αλλάζει ριζικά σε ό,τι αφορά την ουσία και την πυκνότητα των νοημάτων της. Και όπως ακριβώς παρατηρήσαμε στα «Αειθαλή και φυλλοβόλα», έτσι και στα «Κοχύλια από χρόνο», πάλι ένα του Τάκη Χονδρογιάννη 107