Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #148

Πού θέλουμε να καταλήξουμε; Η Νεκταρία Μενδρινού δεν χωράει σε δύο προτάσεις ενός σύντομου βιογραφικού (όπως δεν χωράει σε τόπο και χρόνο συγκεκριμένο), γιατί πολύ απλά έχει μια ευαίσθητη ψυχή και –κυρίως– έναν εκφρασμένο ποιητικό λόγο. Τα ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ομαδικές ποιητικές ανθολογίες και ημερολόγια, ενώ έχουν εκδοθεί και δύο προσωπικές της ποιητικές συλλογές. Η καθεμία από τις δύο συλλογές της Νεκταρίας Μενδρινού έχει περιεχόμενο διαφορετικό, αποκαλύπτοντας στην κάθε περίπτωση άλλα ερεθίσματα, άλλες ιδέες και αντι- λήψεις, συνυφασμένα με την παρέλευση του βιολογικού και συνακόλουθα συναισθηματικού χρόνου. Έτσι, σε ένα ποίημά της στην πρώτη της συλλογή «Αειθαλή και φυλλοβόλα», που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2009 από τις Εκδόσεις «Ροές», αποκαλύπτει το κίνητρο της ποιη- τικής της γραφής: «Γράφουμε γι’ αυτά που αφήνουμε ξοπίσω μας / Γράφουμε γιατί η μνήμη υπάρχει στο μέλλον / Διάβασέ με / Να κολυμπήσουμε μαζί / Στον έναστρο ωκεανό Τη Λήθη, τη Ματαιότητα, τον Φόβο / όλα εκείνα τα αμφίβια τέρατα / Αψηφώντας…» (Μικρή Οδύσσεια) Η Μενδρινού γνωρίζει ότι ο άνθρωπος ζει το σήμερα με το παρελθόν του και με το ίδιο υλικό, το παρελθόν, αναπαράγει το αύριο. Γράφει λοιπόν για να μοιραστεί τη βιωματική της Η Νεκταρία Μενδρινού γεννήθηκε το 1977 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 2003 είναι φαρμακοποιός στον Αποκόρωνα του νομού Χανίων. Για τα έντεκα χρόνια που εργάζεται εκεί μέχρι σήμερα και ίσως για τα επόμενα που θα έρθουν, οι παραπάνω δύο προτάσεις πιθανόν να ήταν αρκετές –όπως συμβαίνει με τους περισσότερους από εμάς– για τις απαιτήσεις ενός συνοπτικού βιογραφικού σημειώματος. Όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Καταρχάς, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Νεκταρία Μενδρινού έζησε ή ζει στο συγκεκριμένο τόπο. Γιατί, κατά την ίδια, η πραγματικότητα του να είσαι, να ανήκεις κάπου, αναζητά αέναα την αναίρεσή της, την ελευθερία τού να είσαι παντού, να μην ανήκεις σε κανέναν και σε τίποτα: «Αυτή η γη / Νόστο σημαίνει / Είτε μακριά της βρίσκομαι είτε την κατοικώ / Όνειρο αιώνιο κι απρόσιτο / Μέτρο ενός άλλου εαυτού / Όπου ο τόπος κι η στιγμή ποτέ τους δε συμπίπτουν» (Κρήτη) Έπειτα, ποια αλήθεια κρύβει η παραδοχή ότι η Νεκταρία Μενδρινού έχει ενταχθεί σ’ αυτόν τον τόπο, δηλαδή ζει με τρόπο όμοιο με τους περισσότερους, αν όχι όλους, συντοπίτες της, όταν: «Δεν ξεχνάνε όλοι με τον ίδιο τρόπο / Δεν θυμούνται όλοι τις ίδιες αλήθειες…» (Μνήμες) η ποιήτρια ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΜΕΝΔΡΙΝΟΥ 106 διάβασέ με... να κολυμπήσουμε μαζί στον έναστρο ωκεανό