Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #147

105 Σε αυτήν τη χώρα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων, με πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου στα νότια και ουρανίου στο βορρά, οι κάτοικοι ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ήμερα! Πανέμορφοι, ψιλόλιγνοι άνθρωποι, γυναίκες αέρινες που περπατούν και λικνίζονται, εκατοντάδες παιδιά που μετατρέπουν σε παιχνίδι το πιο απίθανο αντικείμενο, ζουν την καθημερινότητά τους στερημένοι από κάθε πρόσβαση στα βασικά αγαθά, όπως είναι το καθαρό νερό, η αποχέτευση, η προστασία από τα κουνούπια ∙ στερημένοι από τις στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, τον εμβολιασμό, τη σίτιση ∙ στερημένοι από όλα εκείνα που θα τους επέτρεπαν να ζήσουν! Οι συνθήκες διαβίωσης (επιβίωσης, θα έλεγα) μας παραπέμπουν σε αιώνες πίσω από την εποχή μας. Τα κορίτσια, π.χ., δεν πηγαίνουν σχολείο. Στα 4-5 τους χρόνια υφίστανται ακρωτηριασμό στα γεννητικά τους όργανα και στα 12 παντρεύονται. Ως παιδιά οι ίδιες, φέρνουν στον κόσμο παιδιά που στην πλειοψηφία τους δεν θα γίνουν ποτέ 5 χρονών, μια και απειλούνται από βαρύ υποσιτισμό, ελονοσία, διάρροια, κίτρινο πυρετό, αναπνευστικές παθήσεις... Οι ημέρες που έμεινα στο Mongo είναι ίσως οι πιο δύσκολες αλλά και οι πιο ουσιαστικές, οι πιο ανθρώπινες από όσες θυμάμαι να έχω ζήσει… Οι πιο σκληρές εικόνες ήταν όταν συνάντησα μάνες με υποσιτισμένα βρέφη και νήπια να νοσηλεύονται, σε βαριά κατάσταση, στο νοσοκομείο. Αυτή τη στιγμή που γραφώ το 20% ίσως να μην υπάρχει πια. Oι ολιγάριθμοι υγειονομικοί και εκπαιδευτές, με τη βοήθεια των πολύ πρόσφατα χρηματοδοτούμενων προγραμμάτων της UNICEF, παλεύουν ηρωικά, όχι μόνο για να θερα- πεύσουν, αλλά κυρίως για να αλλάξουν νοοτροπίες και προκαταλήψεις αιώνων, ώστε το αύριο να παύσει να είναι κενό περιεχομένου και το «καλύτερο αύριο» να γίνει προοπτική. Ο γυρισμός βαρύς… Τώρα πια την έξαψη του αγνώστου στο ξεκίνημά μας έχει αντικαταστήσει η συνειδητοποίηση των μικρών μας διαστάσεων μπροστά σε ανθρώπινες τραγωδίες που μας ξεπερνούν... Όταν ένας τόπος παύει να είναι αόρατος, μετά τις επείγουσες ανάγκες υπαρκτών ανθρώπων, μετά την εγκληματική εγκατάλειψη της διεθνούς κοινότητας, τότε δεν μπορείς παρά να δεσμευτείς! Και, πράγμα παράξενο, αυτή η δέσμευση αντί να με βαραίνει, κάνει την ψυχή μου ανάλαφρη, γιατί τώρα πια ξέρω πως όσο αγωνιζόμαστε, μπορούμε να ελπίζουμε ότι το δικαίωμα στη ζωή, κάποια μέρα, όχι πολύ μακρινή, θα τους ανήκει… / Η Σοφία Τζιτζίκου είναι φαρμακοποιός, αντιπρόεδρος της ελληνικής επιτροπής Unicef, sofarmacist@hotmail.com Νήπιο με βαρύ υποσιτισμό λαμβάνει ειδική τροφή από τη μητέρα του Σε στρατόπεδο για πρόσφυγες από τη Δημοκρατία Κεντρικής Αφρικής, 25χλμ. έξω από την N'Jamena