Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #146

94 Η πρώτη μου επίσκεψη στη Συρία ήταν πριν από 10 χρόνια. Ως εκπρόσωπος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Οικογενειακού Προγραμματισμού (IPPF) είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με εξαίρετο υγειονομικό και νοσηλευτικό προσωπικό και να επισκεφτώ σύγχρονες υποδομές, που σε τίποτα δεν υστερούσαν από αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Η πρώτη μου μνήμη από τη χώρα ήταν αυτό το ακαθόριστο άρωμα της Ανατολής. Η μαγεία του παντρέματος της Δύσης με την Ανατολή, σε όλες τις όψεις και τις εκφράσεις της καθημερινότητας, λειτουργούσε ως δικλείδα ισορροπίας και αρμονίας ανάμεσα σε πολιτισμούς, θρησκείες, παραδόσεις που κάποια στιγμή, πριν από χιλιάδες χρόνια, βρήκαν έδαφος γόνιμο και άνθισαν... Αυτό που με ώθησε να επιστρέψω αρκετές φορές στη Συρία στα χρόνια που ακολούθησαν, πέρα από τις κοινές ιστορικές ρίζες με τη χώρα μου, είναι το κοινό πεπρωμένο των δύο λαών που καταγράφτηκε μέσα από μια μακρινή διαδρομή που συνεχίστηκε και πολύ αργότερα, στους βυζαντινούς χρόνους. Πριν από 4 χρόνια όμως, όλα άλλαξαν. Ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος ξέσπασε και συνεχίζει να ρημάζει τη χώρα και το λαό της. Πόλεις ισοπεδώνονται, ιστορικοί θησαυροί βομβαρδίζονται, ανθρώπινες ζωές θυσιάζονται κάθε μέρα. Περισσότεροι από 200.000 οι νεκροί! Ξεπερνούν τα 10 εκατομμύρια οι πρόσφυγες στις γειτονικές χώρες, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας, και ανάμεσά τους δύο εκατομμύρια παιδιά. Όλοι όσοι επέζησαν μετρούν δυσβάστακτες απώλειες, ανάμεσα στους δικούς τους ανθρώπους, στα υπάρχοντά τους, σε ό,τι αποτελούσε τη ζωή τους πριν... Και παλεύουν για μια ευκαιρία να σωθούν, τρέχοντας μακριά από τον τρόμο που τώρα πια στοιχειώνει τον τόπο τους... Χωρίς χαρτιά, χωρίς άλλη αποσκευή, πέρα από το ένστικτο της επιβίωσης, γυρεύουν την ασφάλεια στο έδαφος της χώρας μας... Στο έδαφος της «πολιτισμένης» Ευρώπης που παρακολουθεί (αν δεν υποδαυλίζει) την καταστροφή ενός λαού που σπαράσσεται. Όσοι καταφέρνουν να επιζήσουν... «γεύονται τις περι- ποιήσεις του Ξένιου Δία», καθώς ξεχνιούνται για μήνες σε κάποιο χώρο κράτησης, χωρίς να τους αναγνωρίζεται κανένα ανθρώπινο δικαίωμα! Αν επιχειρούσα να εκφράσω αυτό που αισθάνομαι με μια λέξη, αυτή θα ήταν ντροπή. Αισθάνομαι όμως και μια βαθιά θλίψη, γιατί δεν κατάφερα να βρω τρόπο να ανταποδώσω τη φιλία, το σεβασμό και την ανθρωπιά που πάντα ο λαός αυτός πρόσφερε απλόχερα. Αν ένας πρόσφυγας νοσταλγεί τον τόπο του και νιώθει πίκρα, τι να νιώσω εγώ, που ζώντας στον τόπο μου, εντούτοις τον νοσταλγώ κάθε φορά που γίνομαι μάρτυρας αυτών που συμβαίνουν γύρω μου. Μια και όλα αλλάζουν γύρω μας και όλα τα γνώριμα και δεδομένα ανατρέπονται βίαια και επώδυνα τις πιο πολλές φορές, αυτό που απομένει είναι η νοσταλγία του μέλλοντος, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα πάψει να είναι άπιαστο. / Η Σοφία Τζιτζίκου είναι φαρμακοποιός, αντιπρόεδρος της ελληνικής επιτροπής Unicef, sofarmacist@hotmail.com ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ / ΑΠΟΨΕΙΣ «Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό» Γιώργος Σεφέρης της Σοφίας Τζιτζίκου Η Ν Ο Σ Τ Α Λ Γ Ι Α ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ