Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #145

50 Ο Γιάννης Δαγρές είναι φαρμακοποιός, αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Φ.Σ. Αττικής, dagrespharm@yahoo.gr Στα φαρμακεία η ιδιο- κτησία ονομαστικά ανήκει στο φαρμακοποιό. Μετά τον Ν. 4254/2014 προ- σφέρεται πλέον το αμφιλεγόμενο προνόμιο ένας φαρμακοποιός να έχει στην ιδιοκτησία του περισσότερα του ενός φαρμακεία. του Γιάννη Δαγρέ ρή συσχέτιση με συνεταιρισμούς, οι οποίοι –εκτός της παραδοσιακής λειτουργίας τους ως αποθήκες– θα αρχίσουν να προσφέρουν υπηρεσίες υποστήριξης αλλά και αποκλειστικά αγαθά στα φαρμακεία. Τα παραπάνω πρέπει να δένουν με την προοπτική δια βίου εκπαίδευσης των φαρμακοποιών, ώστε σταδιακά να θεσμοθετηθούν και «χειροπιαστές» αποζημιούμενες υπηρεσίες από τα φαρμακεία, κάτι που σε ικανό βαθμό θα τα απεξαρτήσει οικονομικά από τη διακίνηση ύλης και όλα τα προβλήματα που αυτή προκαλεί. Όλα τα προαναφερθέντα αποτελούν ένα επαρκές πλαίσιο μεταρρύθμισης φαρμακείων που μπορεί να δημιουργήσει υπεραξίες υπέρ αυτών και της κοινωνίας, που όμως και αυτές με τη σειρά τους πρέπει να περνούν μέσα από αιρετές δομές ελέγχου φαρμακοποιών. Η ιδιοκτησία (ελευθερία) είναι δύσκολο άθλημα και απαιτεί προσπάθεια για να εξασφαλιστεί. Και η προσπάθεια είναι κυρίως η ενεργή συμμετοχή –με μεθοδικότητα, συνέπεια και επαγγελματική στάση– στις κοινές αποφάσεις, άλλως το ρόλο του «ρυθμιστή» αναλαμβάνουν εργολαβικά και μοιραία οι «αγορές», με όλα τα απειλητικά που ο όρος αποδεικνύεται ότι εμπεριέχει. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να ειπωθεί πάνω σε αυτό. Πόσο δικό/ά του όμως αληθινά είναι το/α φαρμακείο/α; Πρώτον τα φαρμακεία, λόγω φύσης, έχουν εξάρτηση από το κράτος και το ασφαλιστικό σύστημα και θα έχουν πάντοτε. Για να μην καταστεί λοιπόν αυτή η εξάρτηση ετεροβαρής σχέση σε βάρος του φαρμακείου, που θα αποδυναμώνει τον έλεγχο του φαρμακοποιού στο φαρμακείο του, είναι απαραίτητη η ισχύς των συλλόγων. Αυτή η συλλογική ισχύς επιτρέπει στο μεμονωμένο φαρμακείο να προστατεύεται από πιθανή καταχρηστική συμπεριφορά του κράτους ή του ασφαλιστικού συστήματος σε βάρος του. Δεν υπάρχει άλλο μέτρο εξισορρόπησης στο θέμα. Κάτι ανάλογο ισχύει και στις σχέσεις φαρμακείων- νομοθέτη. Μόνο μέσω συλλόγων υπάρχει η δυνα- τότητα επιρροής της νομοθετικής λειτουργίας με τρόπο που να μη θίγει καταχρηστικά και αδίκως τα φαρμακεία. Και αν αυτό ορισμένες φορές δεν είναι αρκετό, πάντως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο, πόσο μάλλον οι αδύναμες μεμονωμένες κινήσεις. Δεύτερον, η ύλη που διακινούν τα φαρμακεία κατά κύριο λόγο παράγεται από τρίτους, κυρίως μεγάλες εταιρείες με διαπραγματευτική δεσπόζουσα θέση, σχεδόν ανάλογη ενός κράτους. Για να εξισορροπηθεί αυτή η στρεβλωτική ανισορροπία, χρειάζεται δευτερευόντως ισχυρή παραγωγική ικανότητα του φαρμακείου και αναγέννηση του εργαστηρίου, αλλά πρωτευόντως ισχυ- % % 9 ± 4 # ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΦΑΡΜΑΚΟΥ / ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΘΕΜΑ ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣ Ι ΑΣ “ ΑΘΛΗΜΑ ”