Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #143

47 ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΟΓΛΟΥ Γενικός γραμματέας του Δ.Σ. του Φ.Σ. Αττικής Εκπρόσωπος της Συνεργασίας Φαρμακοποιών Φ.Υ.Κ. – Φάρμακα Υψηλού Κόστους: Είναι εμφανές ότι ο χαρακτηρισμός αυτός προδιαθέτει και για την ύπαρξη φαρμάκων χαμηλού κόστους. Το ζήτημα βεβαίως που προκύπτει είναι αν είναι ορθό να υπάρχει διαχωρισμός φαρμάκων με βάση την τιμή ή θα πρέπει να είναι με βάση τις θεραπευτικές ενδείξεις. Διότι αν είναι με βάση την τιμή, οδηγούμαστε, σύμφωνα με τις ομολογημένες πια επιδιώξεις της κυ- βέρνησης, και σε φάρμακα πολύ χαμηλού κόστους που τώρα πλέον από Μ.Υ.ΣΥ.ΦΑ. (Μη Υποχρεωτικώς Συνταγογραφούμενα Φάρμακα) μετονομάσθηκαν σε ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ. (Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα). Ο διαχωρισμός με βάση την οικονομική αξία χρησιμοποιείται και για να προλειάνει το έδαφος για το κανάλι διανομής των φαρμάκων εντάσσοντάς το σε κατηγορίες. Έτσι τα Μ.Υ.ΣΥ.ΦΑ. απόκτησαν άλλη σήμανση. Δεν καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία και οδεύουν, σύμφωνα με τις ορέξεις συγκεκριμένων κέντρων και την ενορχήστρωση του υπουργού ανάπτυξης Χατζηδάκη, προς τα super market. Το ίδιο συνέβη και με τα Φάρμακα Υψηλού Κόστους (Φ.Υ.Κ.), τα οποία νομίζω πως είναι σωστότερο να ονομάζονται φάρμακα για σοβαρές παθήσεις, να γίνει αποδεκτό, αν το κόστος αυτό αποτυπωνόταν στο περιθώριο κέρδους μας. Επίσης θέλει να μοιραστεί με εμάς τόσο το κοινωνικό όσο και το οικονομικό ρίσκο σε περίπτωση αστοχίας ή ναυαγίου του ΕΟΠΥΥ. Αυτή τη στιγμή, αν πάει κάτι στραβά στον ΕΟΠΥΥ, όλοι θα δείξουν με το δάχτυλο το κράτος για βλάβες σε ανθρώπους βαριά ασθενείς. Θα είναι πολύ βολικό για το σύστημα, όταν θα έχουμε εμείς τα Φ.Υ.Κ., να δείξει το κράτος εμάς με το δάκτυλο σε ανάλογη περίπτωση. Δυστυχώς, όπως έχει σήμερα η κατάσταση, τα Φ.Υ.Κ. έχουν οδηγηθεί στους νόμους της αγοράς με την πλήρη εμπορευματοποίηση, παρακάμπτοντας το γεγονός ότι αφορούν σοβαρότατες ασθένειες που πολλές φορές είναι ανίατες. Τελικά για να υπάρξει μια ομαλή διάθεση των φαρμάκων αυτών από τα φαρμακεία μας, θα πρέπει το κέρδος να είναι τέτοιο που να συμφέρει η διακίνηση… χωρίς rebate και με ξεχωριστή φορολόγηση. Όμως για το θέμα της πίστωσης και του κινδύνου δυστυχώς κανείς δεν μπορεί σήμερα να βρει κάποιο τρόπο επίλυσης... δηλαδή έχουν διαφορετική σήμανση και απαγορεύεται να χορηγούνται από τα ιδιωτικά φαρμακεία. Στις δύο παραπάνω περιπτώσεις έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα. Ο φαρμακοποιός παύει να έχει επαφή με το φάρμακο, σταματά να ασκεί τον κοινωνικό του ρόλο. Το δε φάρμακο δεν είναι πλέον κοινωνικό αγαθό και αντιμετωπίζεται ως καταναλωτικό προϊόν με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της φαρμακευτικής περίθαλψης. Όλα τα φάρμακα θα πρέπει να διακινούνται μόνο μέσω του φαρμακείου. Ειδικά τα φάρμακα σοβαρών παθήσεων (Φ.Σ.Π.) μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες: αυτάπουχορηγούνται σενοσηλευόμενους ασθενείς και θα δίνονται μέσω των φαρμακείων των νοσοκομείων και αυτά που λαμβάνονται από περιπατητικούς ασθενείς, τα οποία θα δίνονται από τα ιδιωτικά φαρμακεία. Λόγω της ασφυκτικής οικονομικής θέσης των φαρμακείων, για την οποία είναι υπεύθυνη και η φαρμακευτική πολιτική των τελευταίων ετών, η διάθεση των Φ.Σ.Π. θα πρέπει να γίνεται με ένα λογικό ποσοστό κέρδους, με εξόφληση εντός 30 ημερών και με εξαίρεση από το rebate. Όλα τα ανωτέρω είναι απαραίτητα για να μπορέσει να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ελληνικού φαρμακείου και ο φαρμακοποιός να συνεχίσει να παρέχει τις υπηρεσίες του στους δραματικά δοκιμαζόμενους συμπολίτες μας.