Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #142

óõíÝíôåõîç 106 που μπαίνουν και βγαίνουν για μια στιγμή στο μαγαζί του και τη ζωή του, παρατηρητής και παρηγορητής ταυτόχρονα, με μόνιμη την απορία ζωγραφισμένη πάνω του για το πού χάθηκε το παιδί μέσα σε όλους μας, το παιδί που έβγαινε να παίξει με τους φίλους του στα σοκάκια κάτω απ' τον ήλιο κι είχε μόνο τη μάνα του να ανησυχεί μην το πάρει ο δρόμος κι αργήσει να γυρίσει. Όλοι κρύβουμε έναν μπούλη μέσα μας, απλά έχει χάσει το δρόμο του γυρισμού. Το έργο «Θα σε πάρει ο δρόμος» πραγματεύεται όλους αυτούς τους στριμωγμένους ανθρώπους του σήμερα, του χτες, του αύριο. Νιώσατε ποτέ να σας «στριμώχνουν» οι επιλογές σας; Νομίζω ότι όλοι κατά καιρούς, ιδίως τώρα που είναι και εποχή ενδοσκόπησης, κοιτάζοντας πίσω νιώθουμε ότι κάτι θα έπρεπε να κάνουμε ίσως διαφορετικά, αναρω- τιόμαστε σε ποιον δρόμο θα μας οδηγούσε μια διαφο- ρετική επιλογή. Φύσει αισιόδοξος όμως και ζυγίζοντας το τελικό αποτέλεσμα ως τώρα, συνολικά πιστεύω ότι τύχη και ένστικτο με έχουν οδηγήσει σωστά και αυτή τη στιγμή δε θα άλλαζα τίποτα από το παρελθόν. Άλ- λωστε κάθε δράση έχει και συνέ- πειες. Για παράδειγμα, αν αντί να ανοίξω φαρμακείο στο Αγρίνιο το 1996, πήγαινα στους Γιατρούς χω- ρίς Σύνορα, όπως είχε προκύψει ως επιλογή τότε, δεν θα γνώριζα την πολυαγαπημένη μου σύζυγο και δεν θα είχα τώρα τα δυο μου λατρεμένα κοριτσάκια. Πόσο δύσκολο είναι να συντη- ρεί ένας φαρμακοποιός σήμερα ένα φαρμακείο σε μια επαρχια- κή πόλη; Κάποτε ήταν ένα πολύ καλό και προσοδοφόρο επάγγελ- μα. Σήμερα πώς το βιώνετε; Πέντε χρόνια μνημόνια και έχουν διαλυθεί τα πάντα αντί να μπει μια σειρά και στο βάθος του τούνελ δεν φαίνεται ούτε πυγολαμπίδα. Δεν είναι μόνο η μείωση των εισοδημάτων και όλα τα άλλα που προαναφέραμε. Το τραγικό είναι που δεν λέει να μπει ένα τέλος στο μαρτύριο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ώστε να μπορέσουμε να οριοθετήσουμε μια νέα αφετηρία, να προσπαθήσουμε να οργανώσου- με κάτι καινούργιο. Και αντιθέτως, κάθε μέρα το ηθικό λυγίζει και λίγο παραπάνω, γιατί βλέπεις την κοινωνία να υποφέρει. Και την ίδια ώρα να πολλαπλασιάζονται ραγδαία οι ψυχικές ασθένειες, η βία και ο κανιβαλισμός. Γιατί τους αφήσαμε να μας φτάσουν ως εδώ; Ναι, δεν μετανιώνω για τις περισσότερες επιλογές μου, αλλά με- τανιώνω για την επιλογή μου και την επιλογή των γύρω μου να κάτσουμε στον καναπέ μας όσο πιο αθόρυβα γί- νεται και με σκυφτό το κεφάλι να περιμένουμε να περά- σει η εποχή των παγετώνων, που στην τελική κράτησε και 100.000 χρόνια, αν δεν απατώμαι. Συνάδελφοι και πελάτες γνωρίζουν για την ενα- σχόλησή σας με το θέατρο; Τι αντιδράσεις έχετε εισπράξει; Όσον αφορά τις αντιδράσεις από τους συναδέλφους αλλά και τους πελάτες ήταν ως επί το πλείστον θετικές. Δεν έλειψαν και οι αστείες στιγμές, όπως όταν μια περα- στική άγνωστη μπαίνοντας στο φαρμακείο με ρώτησε: « Καλέ εσείς δεν είσθε ο σουβλατζής; » . Και εγώ απορη- μένος της απάντησα ότι το σουβλατζίδικο είναι δυο πόρ- τες πιο δίπλα. Πώς βλέπετε το «θεατρικό» σας μέλλον; Ποια τα σχέδιά σας; Σκοπεύω να συνεχίσω με την ίδια ζέση και ακόμα πε- ρισσότερη, πάντα στο Μικρό Θέατρο, όπου το υπερ- δραστήριο μυαλό της σκηνοθέτιδός μας δεν μας αφή- νει να πλήξουμε ποτέ. Όμως, ειλικρινά, πιστεύω ότι θα έκανε ιδιαίτερο καλό στο δικό μας κλάδο να πάρει παράδειγμα και να μάθει ότι μπορεί μεν μια ανάσα ίσα να ακούγεται, αλλά δέκα, είκοσι και εκατό συγχρονι- σμένες ανάσες μπορούν να ταράξουν και τον πιο απο- μακρυσμένο θεατή.  Με τον Μπούλη έχουμε πολλά κοινά: παιδί από χωριό κι αυτός, πίσω από τον πάγκο κι αυτός, σταθερό σημείο αναφοράς σε μια δίνη τρέλας, χαράς, αγωνίας, απελπισίας και ονείρων Εκφραστικότατος ο Σπύρος Παππάς στο ρόλο του Μπούλη, του σουβλατζή