Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #140

99 óõíÝíôåõîç τουλάχιστον είκοσι παραστάσεις κάθε χρόνο. Με την εμπειρία της θεατρικής ομάδας πια, παρατηρώ τους ηθοποιούς, ακόμη και το πώς αναπνέουν. Όμως ποτέ πριν δεν είχα ασχοληθεί «ενεργητικά» με το θέατρο, ούτε είχα την επιθυμία να γίνω ηθοποιός, όπως συνέβαινε με άλλα παιδιά από την ομάδα. Πώς ήταν λοιπόν αυτή η καινούργια αρχή; Αυτό που εγώ έζησα, ειδικά τον πρώτο χρόνο, μόνο αν το βιώσεις μπορείς να το καταλάβεις. Με το θέατρο κάνεις πραγματικά βουτιά μέσα σου και ανακαλύπτεις πράγματα που μπορεί να τα ξέρεις αλλά δεν θέλεις να τα δεις ή ακόμη και άλλα και που δεν τα ξέρεις καν. Και όλα αυτά βγαίνουν ένα ένα και σε φέρνουν σε πολύ μεγάλη ταραχή, μέχρι να τα βρεις ίσως σ’ ένα βαθμό με τον εαυτό σου. Θα λέγαμε δηλαδή ότι είναι η περίφημη «ψυχοθερα- πευτική δύναμη της τέχνης». Ακριβώς. Όταν δεν έχεις μάθει να εκτίθεσαι, όλο αυτό σίγουρα το φοβάσαι, σε φέρνει σε συστολή. Και εγώ ήρθα σε απίστευτη συστολή. Πολλές φορές μάλιστα έλεγα ότι θα σταματήσω, πήγαινα στην πρόβα να τους το ανακοινώσω. Μέχρι όμως να τελειώσουμε είχαμε γελάσει, είχαν γίνει τόσο ωραία πράγματα, που αυτό δεν έφτασε να γίνει ποτέ. Και ειδικά βέβαια φέτος, με όλα αυτά που έχουν συμ- βεί με τα φαρμακεία, ο καθένας από μας ερχόμενος στην πρόβα έσερνε το δικό του ψυχικό φορτίο · ήταν όμως θεαματικό πώς στο τέλος της πρόβας ήταν όλοι καλά. Έρχονταν «μαυρισμένοι» και έφευγαν καλά. Εί- ναι κάτι φοβερό αυτό αν το ζήσεις. Θύμισέ μας ποιες παραστάσεις έχετε ανεβάσει με την ομάδα. Η πρώτη μας παράσταση ήταν το «Προσοχή! Το φαρ- μακείο διανυκτερεύει…», το 2010, στο θέατρο «Τόπος Αλλού», που είχε μεγάλη επιτυχία, γέλασε πολύ ο κό- σμος. Η συνέχεια έγινε με το έργο οι «Εκατομμυριού- χοι της Νάπολης», στο θέατρο «Κνωσσός», το οποίο ήταν μεγάλη παραγωγή, με πάρα πολλά σκηνικά, πολ- λά κοστούμια, και βέβαια πολλά έξοδα —με προσοχή ακόμη και στο πρόγραμμα της παράστασης, το οποίο δεν είναι ποτέ ένα απλό φυλλάδιο— που δυστυχώς κά- ποια από αυτά δεν καλύφθηκαν. Κάθε παράσταση ήταν κι ένα πιο μεγάλο βήμα, φτάνο- ντας σήμερα στο «Όλα στον κήπο», που πήγε πολύ κα- λύτερα και οικονομικά. Πώς εισέπραξες εσύ αυτό το έργο; Είναι ένα πολύ σκληρό έργο, που εστιάζει σ’ αυτό που βιώσαμε όλοι μας σε ένα ποσοστό τα προηγούμενα χρόνια, όλο αυτό το «δήθεν» που υπήρχε στη ζωή μας, το ότι χάσαμε το πραγματικό νόημα που πρέπει να έχει κανείς όταν θέλει να περνάει μια όμορφη ζωή. Ο Έντουαρντ Άλμπι είναι πάρα πολύ καυστικός, απο- καλύπτει όλη τη φτήνια και την υποκρισία που μπορεί να υπάρχει πίσω από κάθε τι λαμπερό στη ζωή μας. Το ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου ήταν —εν γνώσει μας βέβαια— ένα πολύ απαιτητικό εγχείρημα. Το ξέραμε όλοι ότι ήταν μεγάλο ρίσκο, γιατί δεν ήταν κάτι δεδομένο το ότι θα μπορέσουμε να ανταποκρι- θούμε υποκριτικά στις απαιτήσεις αυτού του έργου. Είχε πάρα πολύ κόπο και χρειάστηκε μεγάλη πειθαρ- χία. Πήρε κάποιο χρόνο για τους καινούργιους στην ομάδα μέχρι να το καταλάβουν αυτό, μετά όμως γίνα- με μια πολύ ωραία ομάδα. Ποιοι συμμετείχατε σ’ αυτή την παράσταση; Στο συγκεκριμένο ανέβασμα οι μόνοι που δεν ήταν φαρμακοποιοί ήταν ο Γιώργος Παπαδημητρίου, ο οποί- ος δουλεύει σε τράπεζα, ο Σπύρος Χατζηγεωργίου, που είναι οδοντοτεχνίτης και ζωγράφος, και η Γεωργία Βασιλειάδου, που είναι βιολόγος αλλά απασχολείται κι αυτή στο χώρο της υγείας. Φαρμακοποιοί ήμασταν ο Αρσένης Αθανασίου, η Έφη Καλλέργη-Βραχλιώτη, ο Ευθύμης Παπαευθυμίου, η Τώνια Καμπανάρου, ο Πα- ναγιώτης Ζερβογιάννης, η Βάσια Σαρόγλου, ο Δαμια- νός Γκύζης, κι εγώ βέβαια. Το μεγαλύτερο «βάρος» αυτής της παράστασης το σή- κωσε για άλλη μια φορά η σκηνοθέτιδά μας, η Τόνια Μά- νεση, που ήταν μαζί μας από την πρώτη στιγμή. Τέλος, η Λία Μιχαηλίδου έγραψε κάποια κομμάτια μουσικής για να συνδέουν συγκεκριμένες σκηνές του έργου. Ξέρεις τι είναι σημαντικό; Δένεσαι με αυτούς τους αν- θρώπους, γίνεσαι οικογένεια. Το καλοκαίρι, ας πούμε, που για ένα-ενάμιση μήνα δεν έχουμε τις πρόβες μας δύο φορές την εβδομάδα, αισθάνεσαι ότι σου λείπουν. Και προσωπικά, επειδή είμαι άνθρωπος που δένομαι με όσους έχω δουλέψει και εργάζομαι, είτε στο φαρ- μακείο είτε στην ομάδα, είτε οπουδήποτε αλλού, μου λείπουν πάρα πολύ και όσοι έχουν φύγει από την ομά- δα, όπως ο Γιώργος Γαβριήλ ή ο Βασίλης Παπαπέτρου · ειλικρινά θα ήθελα να βρουν με κάποιο τρόπο το χρό- νο να γυρίσουν πίσω. Δεν υπάρχουν δηλαδή «τριβές» μεταξύ σας; Γενικά όλη η ομάδα είναι πολύ δεμένη. Ακόμη και αν στην αρχή υπάρχουν κάποιες διαφωνίες, δεν πρέπει αυτές να τις αφήσεις να επικρατήσουν, πρέπει πάντα να σκέφτεσαι το καλό της ομάδας. Πριν μιλήσεις, πριν διαμαρτυρηθείς, πριν κρίνεις κάποιον πρέπει να ζυγί- ζεις τα πράγματα, για να συνεχίσει αυτή η ομάδα να υπάρχει. Ακόμη κι αν θυμώσεις ή πικραθείς μ’ αυτά που ακούς, θα πρέπει να μάθεις να τα βάζεις στην άκρη και να προχωράς. Εγώ αυτό το βίωσα σε όλο του το μεγαλείο, γιατί είμαι άνθρωπος που αν μου πεις κάτι μπορεί να ψιλοπαρε- ξηγηθώ, κι αυτό έπρεπε να το ξεπεράσω και να προ- χωρήσω.