Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #137

81 óõíÝíôåõîç κόσμο που είχε την ίδια δίψα. Με την τοπική ομάδα Bookcrossing, εκτός από συναντήσεις με συγγραφείς έχουμε οργανώσει απογεύματα δημιουργικής γραφής και ποιητικές βραδιές. Για τι συνηθίζεις να γράφεις; Όπως είπα και πριν, παλιά έγραφα τις άσχημες στιγμές. Τώρα πια έμαθα να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, να κλέβω στιγμές και να τις μετατρέπω σε στίχους. Συχνά αποτυπώνω σε στίχους κάτι που μου έτυχε. Έμαθα να αφήνω ελεύθερο τον εαυτό μου να εκφραστεί αυτο- βιογραφικά, να λυτρωθεί μέσα από ένα μικρό διήγη- μα. Την έμπνευση άλλωστε δεν την κυνηγάς. Έρχεται όταν θέλει εκείνη. Μέσα από μια φωτογραφία, από ένα στιγμιότυπο που σε ξαφνιάζει. Με ή χωρίς λόγο. Τι αισθάνεσαι ότι σου έχει προσφέρει η συγγραφή; Πάνω απ’ όλα λύτρωση. Και κάποιους υπέροχους φί- λους. Φίλους που μας έδεσε το κοινό μεράκι για τη λογοτεχνία, μερικούς διαδικτυακούς και άλλους που «αλληλοεξομολογούμασταν» στα απογεύματα δημι- ουργικής γραφής. Η τέχνη είναι πηγή που σε δροσίζει ακόμα κι όταν όλα γύρω καίγονται —ή μάλλον κυρίως τότε. Είναι τρόπος αντίδρασης στο μαύρο γύρω μας, είναι μάχη της δημι- ουργίας με το χαλεπό των καιρών που ζούμε. Σε κάποια μικρά διηγήματα ξεφουσκώνω την ψυχή μου από τα προσωπικά βιώματα. Επίσης, παίρνοντας για δεύτερη φορά μέρος φέτος στις εκδηλώσεις του κινήματος «100.000 ποιητές για την αλλαγή» προσπά- θησα με τις ρίμες και τους στίχους να διαμαρτυρηθώ, να αφυπνίσω, να εκφραστώ, να αντιδράσω. Έχεις εκδώσει κάτι δικό σου; Όχι, δεν έχω εκδώσει κάτι ακόμα. Μοιράστηκα όμως τα κείμενά μου με τους φίλους μου στο blog και με εκείνους της δημιουργικής γραφής. Είχα τη χαρά να δημοσιευτεί ένα διήγημά μου, το «Μια μέρα κάπου στο Λονδίνο» στην ιστοσελίδα του Γιάννη Φαρσάρη «One Story Μια ιστορία κάθε μέρα», όπως και ένα μικροδιή- γημα στο e-book του ίδιου, το Tweet Stories. Ποιήματά μου έχω παρουσιάσει ο ίδιος στις ποιητικές βραδιές της βολιώτικης ομάδας Bookcrossing και στις δύο ως τώρα παγκόσμιες εκδηλώσεις «100.000 ποιητές για την αλλαγή». Κάποια έχω δημοσιεύσει στο blog, ενώ κάποια άλλα είδαν το φως και στο facebook πρόσφατα. Ποιο το περιεχόμενο του blog σου; Το blog ξεκίνησε με σκέψεις... Κάποιο διήγημα μιας εξαιρετικής γυναίκας πίσω από το υπέροχο blog «Για- γιά Αντιγόνη» —πρόσφατα εξέδωσε επιτέλους και βι- βλίο— μου έδωσε το έναυσμα για το πρώτο «δυνατό» μου διήγημα, το «Καθωσπρεπισμού τίμημα». Η αναδη- μοσίευσή του στο δικό της blog μού έφερε πληθώρα φίλων... Και αυτό, την υποχρέωση να γράφω καλά! Τα ενθαρρυντικά σχόλια μου έδειχναν τον δρόμο. Όσο άνοιγα την ψυχή μου τόσο κέρδιζα. Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πάντα τον χρόνο να παρακολουθώ όσους με διάβαζαν. Ούτε να γράφω όπως ήθελα. Έτσι το έχω παραμελήσει εδώ και καιρό, κι ας μην άλλαξε τίποτε σ’ αυτό. Πότε πότε επιστρέφω... Σε έχουμε δει όμως και σαν ηθοποιό… Η αρχή έγινε σε μια από τις ποιητικές βραδιές που σας ανέφερα όταν μου έγινε πρόταση για απαγγελία σε ένα αφιέρωμα στον Pablo Neruda, την οποία δέχτηκα με πολλή χαρά. Η είσοδος στο σχήμα του ευΆγγελου Κάβουρα, ως συντελεστή και σκηνοθέτη, μετέτρεψε το αφιέρωμα σε μια εκπληκτική μουσικοθεατρική πα- ράσταση μιας μοναδικής βραδιάς το Μάιο του 2011. Με την αφορμή αυτή δημιουργήθηκε τότε από την εταιρεία «Διοτίμα και μούσες» μία ομάδα, η οποία όμως δεν είχε μέλλον. Τον Αύγουστο ιδρύθηκε η θε- ατρική ομάδα «ΔραΠαίκτες» υπό την καθοδήγηση και πάλι του ευΆγγελου. Σε αυτήν ανήκω ως τώρα. Ο Σπύρος Μακρυγιάννης συμμετείχε με ένα «μικροδιήγημά» του στην ηλεκτρονική έκδοση «#tweet_stories. Λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες». Στη σελίδα 45 διαβάζουμε: Πέταξε το αναμμένο τσιγάρο στο τσαλακωμένο ποτισμένο με βενζίνη χαρτί «Αίτηση διαζυγίου» πάνω στο παρκέ, έσβησε το φως, κλείδωσε και βγήκε.