Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #137

Στη ζωή σου δεν σου έχουν έρθει βολικά τα πράγμα- τα, έτσι δεν είναι; Πώς φτάνεις στο σήμερα; Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Βόλο. Το 1981 έφυγα για σπουδές στην Ιταλία, όπου έζησα πολλά χρόνια με δύ- σκολες οικονομικές συνθήκες, μέχρι που κατάφερα να βρω σταθερή δουλειά διδάσκοντας ελληνικά και κρατώ- ντας τις επαφές με τους Έλληνες πελάτες στο γραφείο ενός αντιπροσώπου επίπλων. Έτσι, μέσα από καλύτε- ρες συνθήκες διαβίωσης έφτασε και το πολυπόθητο πτυχίο. Άνοιξα το φαρμακείο μου το ‘97 στο Σέσκλο, με πολλά όνειρα για το λειτούργημά μου. Αφιερώθηκα σ’ αυτό ολόψυχα κι αγάπησα τον πάγκο. Το 2003 πα- ντρεύτηκα την Γιάννα μου, που ήμασταν μαζί από το 2000. Δέκα χρόνια δουλειάς μετά, πριν ακόμα σταθερο- ποιηθώ, με χτύπησε η κρίση. Τότε δεν με καταλάβαινε κανείς· τώρα η φωτιά έφτασε και σε άλλα σπίτια... Το 2007 αποχωρίστηκα το «πράσινο κλουβάκι μου»... Ήρθε η ανεργία. Μόνο η προσωρινή απασχόληση, κά- ποιες εφημερίες και αντικαταστάσεις σε λίγους συνα- δέλφους που έμειναν δίπλα μου —τους οποίους θέλω να ευχαριστήσω— με κράτησαν κάπως όρθιο και μου έμαθαν να είμαι ακόμα πιο ευέλικτος, προσαρμοστι- κός. Μέχρι πρόσφατα εργάστηκα για κάποιο διάστημα στο « Ιασώ » Θεσσαλίας, και τώρα βρίσκομαι ξανά σε αναζήτηση εργασίας. Σε όλα αυτά όμως έχεις βρει χώρο για τη συγγραφή... Πάντα μου άρεσε να γράφω. Έγραφα ποίηση από μι- κρός. Εκφραζόμουν στις δύσκολες στιγμές κυρίως, και ίσως γι’ αυτό δεν τα έβλεπαν πολλοί αυτά που έγραφα. Άρχισα να το καλλιεργώ όταν μπήκαν στην ζωή μου η ομάδα φιλαναγνωσίας Bookcrossing – με την ελεύ- θερη ανταλλαγή, το χάρισμα βιβλίων που ο καθένας δεν χρειάζεται – και το διαδίκτυο με το blog μου, τα «Spirogyrismata». Και αυτό γιατί είχα την ευκαιρία να διαβάσω περισσότερο, όσο ίσως δεν διάβασα ποτέ, να «ζηλέψω» κάποιους άλλους, να συναναστραφώ Στον πάγκο στο εργαστήρι μου με το γουδί στο χέρι συχνά ονειρευόμουνα και μέρα μεσημέρι... Έτσι άρχιζε το ποίημα που είχε στείλει πριν κάποια χρόνια ο Βολιώτης συνάδελφος Σπύρος Μακρυγιάννης στο «Φαρμακευτικό Κόσμο», από το φαρμακείο του. Το ποίημα τέλειωνε με κάποια πίκρα, με την συντριβή των ονείρων στο ίδιο γουδί... Σήμερα, μετά από επαγγελματικές περιπέτειες, δεν βρίσκεται πια σε δικό του φαρμακείο, συνεχίζει όμως με την ίδια θέρμη να γράφει, έχοντας παράλληλα εδώ και κάποια χρόνια, αρχίσει να συμμετέχει ως ηθοποιός σε θεατρικές παραστάσεις, απολαμβάνοντας την τόσο σημαντική για τον ίδιο λυτρωτική επίδραση της τέχνης, αυτή που ίσως όλοι έχουμε ανάγκη, ιδιαίτερα σήμερα… Σπύρος Μακρυγιάννης «Η τέχνη είναι πηγή που σε δροσίζει ακόμα κι όταν όλα γύρω καίγονται —ή μάλλον κυρίως τότε» óõíÝíôåõîç 80