Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #137

Άραγε οι γιατροί, οι οδοντίατροι, οι φυσικοθεραπευτές, οι λογοθεραπευ- τές και οι υπόλοιποι κλινικοί επιστήμονες έχουν προβλέψεις στην νομοθε- σία που να ρυθμίζει την άσκηση του επαγγέλματός τους κατά την απουσία τους; Επιτρέπεται, για παράδειγμα, ο γιατρός να βρίσκεται σε διακοπές και την εξέταση, διάγνωση, συνταγογράφηση να την αναλάβει ο γραμματέας του; Δίνεται η δυνατότητα στον οδοντίατρο να απουσιάσει για διευθέτηση προσωπικού του ζητήματος και την πραγματοποίηση του σφραγίσματος να την αναλάβει ο απόφοιτος ΙΕΚ βοηθός του; Η απάντηση βέβαια είναι αρνητική . δεν νοείται η άσκηση κλινικού επαγ- γέλματος από άτομα που δεν είναι κάτοχοι των απαιτούμενων και εξειδι- κευμένων κλινικών γνώσεων και δεξιοτήτων. Δεν νοείται, καθώς:  αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια υγεία,  καταπατά θεμελιώδη δικαιώματα των ασθενών,  αποτελεί υποβάθμιση του ίδιου του επαγγέλματος. Γιατί λοιπόν η πολιτεία νομοθετεί κατά τον ιδιαίτερο αυτό τρόπο για τους φαρμακοποιούς και τα φαρμακεία; Γιατί οι ασθενείς δέχονται αδι- αμαρτύρητα την εξυπηρέτησή τους από βοηθούς, συζύγους, θείους, ξα- δέλφες και συγγενείς μέχρι τρίτου βαθμού; Γιατί οι φαρμακοποιοί «αξι- οποιούν» σε τόσο μεγάλη έκταση τη διάταξη αυτή; Γιατί τόσο στη σκέψη της πλειοψηφίας των συναδέλφων, όσο και σε αυτή των ασθενών, αλλά και της πολιτείας, ο φαρμακοποιός δεν είναι κλινικός επιστήμονας και το φαρμακείο δεν είναι κλινικός χώρος. Ο φαρμακοποιός βρίσκεται στο φαρμακείο όχι για να εφαρμόσει την εξειδικευμένη γνώση και δεξιοτεχνία που απέκτησε στη διάρκεια των πανεπιστημιακών σπου- δών του 1 , αλλά για να διαχειριστεί τη μονάδα που ονομάζεται φαρμακείο και, στην καλύτερη των περιπτώσεων, έχει το χαρακτήρα του σημείου δι- άθεσης φαρμάκων. Θα οφελήσει όμως τόσο την πολιτεία (που θα επιτύχει οικονομίες στο σκέ- λος των φαρμακευτικών δαπανών) και τον ασθενή (που θα επιτύχει βελ- τιστοποίηση της φαρμακοθεραπείας) όσο και εμάς τους φαρμακοποιούς (που θα αναβαθμιστούμε επιστημονικά και κοινωνικά) το να μετατραπεί ο Έλληνας φαρμακοποιός στον κλινικό αυτό επιστήμονα που θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να αξιολογεί την αναγκαιότητα, την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια της χρήσης των φαρμάκων και να μετατραπούν τα φαρμα- κεία σε κλινικούς χώρους όπου ο φαρμακοποιός θα ασκεί προνομιακά την κλινική του πρακτική και ταυτόχρονα θα παρέχονται φαρμακευτικές και άλλες υπηρεσίες υγείας. Το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι να ζητήσουμε εμείς οι ίδιοι την κατάργηση της αναχρονιστικής αυτής παραγράφου του νόμου 5607 του 1932. Η σημασία της πράξης αυτής είναι μεγάλη, καθώς προσ- διορίζει τη θέληση μας για την απόκτηση μιας άλλης επαγγελματικής ταυτότητας και μιας άλλης θέσης στο σύστημα υγείας. Αντίθετα, η διατήρηση της παραγράφου αυτής το μόνο που επιτυγχάνει είναι να δίνει επιχειρήματα σε όσους επιφανειακά «διαβάζουν» τις ανά- γκες των ασθενών.  1 Το περιεχόμενο των πανεπιστημιακών σπουδών της φαρμακευτικής χρήζει μεγάλης συζήτησης και θα προσπαθήσω να αναλύσω διεξοδικά το ζήτημα σε μελλοντική σειρά άρθρων. Η σημειολογία μιας παραγράφου áðüøåéò 28 Ο Βασίλης Μπιρλιράκης είναι φαρμακοποιός, MBA συνεταιριστικές επιχειρήσεις, ΜΔΕ χρηματοοικονομικά, vbirlirakis@yahoo.gr βασίλης μπιρλιράκης «Επί απουσία μικροτέρα των δύο μηνών και ελλείψει βοηθού επιστήμονος φαρμακοποιού, δύνανται και οι βοηθοί φαρμακείων ν’ αντικαταστήσωσι τον απουσιάζοντα φαρμακοποιόν, αλλά μόνον υπό την επίβλεψιν ετέρου φαρμακοποιού, έχοντος φαρμακείον εν τη αυτή πόλει και όντος συνυπευθύνου μετά του βοηθού διά την κανονικήν λειτουργίαν του φαρμακείου». Ν. 5607/1932, αρθρ. 10, παρ. 2