Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #135

Η κρίση που βιώνουμε σήμερα ως κλάδος είναι σίγουρα κρίση οικονομική, αλλά όχι μόνον. Με επιταχυνόμενους ρυθμούς λαμβάνει και την μορφή υπαρξιακής κρίσης, καθώς πέραν της χρηματοοικονομικής κατάρρευσης έχει αρχίσει να συντελείται και η κατάρρευση ενός μοντέλου που εδώ και δεκαετίες ακολουθούσε (σε κατάσταση αυτόματου πιλότου) ο φαρμακευ- τικός χώρος (όπως αυτός ορίζεται από τις φαρμακευτικές σχολές, τους επαγγελματικούς συλλόγους και τους χώρους πρακτικής, που κατεξοχήν στη χώρα μας είναι τα φαρμακεία). Η πορεία αυτή οδήγησε σε ατροφία των αντανακλαστικών μας, με απο- τέλεσμα, ενώ δεχόμαστε ένα τόσο ισχυρό αρνητικό ερέθισμα, ένα τμήμα του συλλογικού μας εαυτού να αδρανεί (ευελπιστώντας στην παλινόρθω- ση ενός μοντέλου που μάλλον έχει αγγίξει το ιστορικό του τέλος) και ένα άλλο να κινείται σπασμωδικά (ζητώντας αλλαγές εδώ και τώρα, όπως άμε- ση συνένωση φαρμακείων κ.ά.). Όσο αδιέξοδο όμως είναι να μείνουμε σε αδράνεια και να περιμένουμε παθητικά να περάσει η «μπόρα» εναποθέτοντας την ελπίδα μας στην θεά τύχη, εξίσου αδιέξοδο είναι να προβούμε σε κινήσεις βεβιασμένες και με- μονωμένες οι οποίες δεν αποτελούν τμήμα ενός σχεδίου, δεν είναι αποτέ- λεσμα μιας στρατηγικής σκέψης. Τα παραπάνω όμως δεν τα γράφω για να εξοστρακίσω ούτε την έννοια της αδράνειας ούτε της κίνησης. Αντιθέτως θεωρώ ότι οι δύο αυτές έν- νοιες, εάν τους δοθεί άλλο περιεχόμενο και εάν συζευχθούν, είναι ανα- γκαία συστατικά σε μια συνταγή εξόδου από την κρίση. Η αδράνεια ως χρονική παύση είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να σκεφτούμε, να δούμε πώς φτάσαμε εδώ, τι είναι αυτό που αντιμετωπίζουμε, πώς θα το αντιμετωπίσουμε και πού θέλουμε να πάμε. Η κίνηση ως ενσάρκωση της σκέψης, ως φυσικό επακόλουθό της, είναι απαραίτητη για να πραγματώ- σουμε μια πορεία που εμείς έχουμε χαράξει και όχι αυτή που οι άνεμοι μας επιβάλλουν. Πολλοί θα πούνε ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια εν μέσω τρικυμίας να σκεφτούμε, καθώς προϋποθέτει χρόνο τον όποιο και δεν έχουμε. Θα τους απαντήσω πως θα εκπλαγούν από την ταχύτητα με την οποία πραγματο- ποιούνται οι κοινωνικές διεργασίες σε περιόδους κρίσης, από την ταχύ- τητα με την οποία μεταλλάσσεται μια υπάρχουσα συλλογική συνείδηση ή συγκροτείται μια εξολοκλήρου νέα. Σκέψη και πράξη, λοιπόν, σε μια συνεχή εναλλαγή είναι μια εκ των προϋ- ποθέσεων για να βγούμε με συλλογικό τρόπο από την κρίση και όχι σκορ- πισμένοι στους πέντε ανέμους.  Αδράνεια και κίνηση áðüøåéò 26 Ο Βασίλης Μπιρλιράκης είναι φαρμακοποιός, MBA συνεταιριστικές επιχειρήσεις, ΜΔΕ χρηματοοικονομικά vbirlirakis@yahoo.gr βασίλης μπιρλιράκης Όσο αδιέξοδο είναι να μείνουμε σε αδράνεια και να περιμένουμε παθητικά να περάσει η «μπόρα», εξίσου αδιέξοδο είναι να προβούμε σε κινήσεις βεβιασμένες και μεμονωμένες οι οποίες δεν είναι αποτέλεσμα στρατηγικής σκέψης.