Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #134

Οι υπόλοιποι επαγγελματίες της υγείας (νοσηλευτές, φυσικοθεραπευ- τές, διαιτολόγοι, φαρμακοποιοί κ.ά.) έχουν ρόλο κομπάρσου και στην καλύτερη των περιπτώσεων μπορούν να συνεπικουρούν το έργο του γιατρού —προς θεού, όμως, μην γίνει το μέγα αμάρτημα απευθείας πα- ροχής κάποιας φροντίδας στον ασθενή. Ακόμα και ο ίδιος ο ασθενής παρακάμπτεται, δεν έχει κανέναν λόγο στη θεραπευτική διαδικασία και θα πρέπει να συμμορφώνεται στις υποδείξεις του γιατρού ως άλλος μα- θητής απέναντι στον αυστηρό δάσκαλό του. Ο τρόπος αυτός σκέψης απεικονιζόταν προ δεκαετιών με την κλασική και αναπαραγόμενη ζωγραφιά της απομονωμένης οικογενειακής γιατρού, που άγρυπνα και στοχαστικά ήταν καθισμένη δίπλα σ’ ένα άρρωστο παιδί. Αυτή η εικόνα υπήρχε στους τοίχους πολλών αιθουσών αναμονής, μεταφέρο- ντας στο κοινό την εξιδανικευμένη εικόνα της ιατρικής φροντίδας ως μο- ναχικής προσπάθειας του γιατρού ενάντια στην ασθένεια. Στη χώρα μας οι φορείς του παραπάνω ιατρικού λόγου αγνοούν πως σε όλα τα σύγχρονα συστήματα υγείας η ζωγραφιά αυτή όχι απλά έχει ξεθω- ριάσει, αλλά έχει προ πολλού πάψει να αναπαράγεται. Η αλλαγή αυτή δεν είναι απλά θέμα διαφορετικής αισθητικής, αλλά αντιπροσωπεύει κάτι πολύ βαθύτερο, και αυτό είναι το πέρασμα από το ιατροκεντρικό μοντέλο υγείας στο μοντέλο που εδραιώνεται στις ομάδες φροντίδας του ασθενή. Σύμφωνα με το μοντέλο αυτό, η υγεία του ασθενή δεν μπορεί να είναι αποκλειστική ευθύνη ενός ή δύο μόνον υγειονομικών λειτουργών που την «τεμαχίζουν» στην βάση της ειδικότητάς τους, αλλά κοινή ευθύνη μιας ομάδας στην οποία θα συμμετέχουν καταρχήν ο ίδιος ο ασθενής και ταυ- τόχρονα όλοι οι επαγγελματίες-λειτουργοί της υγείας που φέρουν ευθύνη για την παρεχόμενη στον ασθενή φροντίδα. Καθένα από τα μέλη της ομά- δας συνεισφέρει το μοναδικό σώμα γνώσεων και δεξιοτήτων της επιστήμης του. Ο φαρμακοποιός λοιπόν, ως ο ειδικός επί του φαρμάκου και της χρήσης του έχει επιλεγεί μεταξύ των υγειονομικών για να επιλύει τα προβλήματα των ασθενών που σχετίζονται με το φάρμακο και τη φαρμακοθεραπεία. Συνάδελφοι, δεν χρειάζεται παρά να πάρουμε την απόφαση να σηκώ- σουμε το κεφάλι μας και με βλέμμα καθαρό να κοιτάξουμε τόσο τους ασθενείς μας όσο και του υπολοίπους υγειονομικούς στα μάτια. Άμεσα θα συνειδητοποιήσουν ότι είμαστε έτοιμοι και να καταβάλουμε την απαι- τούμενη προσπάθεια και να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν στη φροντίδα του ασθενή.  Ας τους κοιτάξουμε στα μάτια áðüøåéò 36 Ο Βασίλης Μπιρλιράκης είναι φαρμακοποιός, MBA συνεταιριστικές επιχειρήσεις, ΜΔΕ χρηματοοικονομικά, vbirlirakis@yahoo.gr βασίλης μπιρλιράκης Κάθε λαός εμφανίζει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και συνήθειες, άλλα θετικά και άλλα αρνητικά, ορισμένα παράξενα και ορισμένα ακατανόητα. Στην τελευταία αυτή κατηγορία ανήκει και η προσφιλής συνήθεια ημών των Ελλήνων να παρακολουθούμε αδιαλείπτως τις προπαγανδιστικές τηλεσειρές που πολύ ευφυώς αυτοαποκαλούνται «Ειδήσεις» ή τις παραμορφωτικές εκπομπές που αυτοπροβάλλονται ως «Ενημερωτικές». Αρχές Μαρτίου, λοιπόν, είπα να επι- βεβαιώσω την συλλογική μου ταυ- τότητα και να παρακολουθήσω την «έκτακτη ενημερωτική εκπομπή» ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού για τα γενόσημα. Δεν θα σταθώ ούτε στην ποιότητα της εκπομπής, ούτε στο δίλημμα «πρωτότυπο ή γενόση- μο», ούτε καν στις θέσεις των πα- ρευρισκομένων επί του ζητήματος. Θα σταθώ όμως σε μια φράση που ειπώθηκε από την πρόεδρο μεγάλου Ιατρικού Συλλόγου της χώρας μας: «οι φαρμακοποιοί δεν έχουν ασθε- νείς, ασθενείς έχει μόνον ο ιατρός». Οι λίγες αυτές λέξεις φανερώ- νουν, σε όλη την έκτασή του, τον κυρίαρχο τρόπο σκέψης του ιατρι- κού κλάδου της χώρας μας. Σύμ- φωνα με αυτόν, το μοντέλο υγείας ήταν, είναι και θα είναι ιατροκε- ντρικό, με τη θεραπευτική αντιμε- τώπιση των ασθενειών να παρα- μένει μονοπώλιο των γιατρών και οι όποιες αποφάσεις να λαμβάνο- νται αποκλειστικά από το γιατρό.