Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #134

ó÷üëéá 16 Δεν θα εκπλήξει κανέναν πλέον η επόμενη επιστολή να σταλεί προς ευπαθείς ομάδες και κυρίως συνταξιού- χους, ζητώντας τους να αναχωρήσουν μια ώρα αρχύτερα (μιας και βιολογικά κάποια μέρα θα συμβεί) από το μάταιο τούτο κόσμο, ως εθνικό καθήκον για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας. ΟΘανάσης Μέντας είναι μέλος του Δ.Σ. του Φαρμακευτικού Συλλόγου Κυκλάδων Αυτοεκτίμηση και επανεκτίμηση Ηλίας Χαλιγιάννης Ποιος είναι ο κύριος/α με την άσπρη ποδιά που αντικρύζουμε όταν σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη; Πώς «φτι- αχτήκαμε» και για ποιον ακριβώς σκοπό βρισκόμαστε στο χώρο της υγείας; Το αποτέλεσμα της 5ετούς πανεπιστημιακής μας εκπαίδευσης, ως μορφωσιακή «μήτρα» επαγγελματικής κατάρ- τισης, θα μπορούσε να ταυτιστεί με το δημιούργημα του Φρανκεστάιν, χωρίς καμία υπερβολή. Ένα ανομοιόμορφο οικοδόμημα, μη επικεντρωμένης και περιττής μαζί γνώσης. Ένα σώμα χωρίς μυαλό. Κι αυτό, γιατί ή ξεκινήσαμε με λάθος δεδομένα ή στην πορεία των χρόνων χάσαμε τον προσανατολισμό μας ή ποτέ δεν καταλάβαμε τι πραγμα- τικά εκπροσωπούμε. Οι δεσμοί μας με τη φυσικομαθηματική πρέπει επιτέλους να χαλαρώσουν και να συσφίξουμε αυτούς που η ίδια η κοινωνία —και η Πολιτεία πλέον— προστάζει, ενδυναμώνοντας το διακριτό μας επιστημονικό πιστεύω στο χώρο της Υγείας. Ο καθαρά υγειονομικός μας ρόλος είναι αυτός που θα μας δικαιώσει και σαν προσωπικότητες και σαν επαγγελ- ματίες. Θα αποτελέσει ασπίδα προστασίας απέναντι σε οποιονδήποτε τρίτο μας αμφισβητήσει, θεωρώντας ότι ο φαρμακοποιός είναι ένας απλός πωλητής φαρμάκων. Και αυτό το ρόλο πρέπει να τον επαναπροσδιορίσουμε και να τον ισχυροποιήσουμε, μέσα από το εκμαγείο που λέγεται Φαρμακευτική Σχολή. Για να έρθει η ώρα που η φωνή μας στο χώρο της Υγείας θα εμπνέει εμπιστοσύνη, πρέπει να αναγεννηθούμε μέσα από τα σπλάχνα μας. Διαθέτουμε αξιόλογους πανεπιστημιακούς. Χρειαζόμαστε όμως ισχυρότερους απόγονους. Ο Ηλίας Χαλιγιάννης είναι πρόεδρος του Φ.Σ. Ροδόπης Πίσω από τον πάγκο, πίσω από τις εξελίξεις… Μπάμπης Σταυρόπουλος Όταν μέσα σε δυο χρόνια έχουν γίνει τόσες παρεμβάσεις στο χώρο της διακίνησης του φαρμάκου και σαν κλάδος έχουμε υποστεί διαδοχικά τόσες ήττες χωρίς καν να δώσουμε μάχη, όταν όλα άλλαξαν γύρω μας και συνεχίζουν να αλλάζουν, ένα μόνο μένει σταθερό και απαράλλακτο: η παροιμιώδης απάθεια, αδράνεια και ανακολουθία της συνδικαλιστικής μας εκπροσώπησης. Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα των εξελίξεων και αλλαγών, η συνδικαλιστική μας ηγεσία κάνει πανελλήνιες συ- σκέψεις με θέμα το από πότε ισχύει το «Στερούμεθα» στα ΦΥΚ…. Τίποτε για την προάσπιση της θέσης και του ρόλου μας στο σύστημα περίθαλψης… Τίποτε για τη επιστημονική και κοινωνική μας υπόσταση και προσφορά… Τίποτε για να ενημερώσουμε και να πείσουμε την κοινωνία για τις θέσεις μας (ποιες είναι άραγε;)… Καμιά επεξεργασία για το μέλλον και τη βιωσιμότητα του φαρμακείου πέρα από αφορισμούς και ευχολόγια… Καμιά σύγκρουση με τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που εποφθαλμιούν και ορέγονται τη θέση που σήμερα έχει το φαρμακείο… Άτολμοι, αδύναμοι, άφωνοι… Εγκλωβισμένοι στη φενάκη ότι τάχα είναι ισότιμοι συνομιλητές με την εξουσία σε όποια της μορφή… Αντί να είναι ηγέτες, να παρακινούν και εμπνέουν τους φαρμακοποιούς σε δράσεις, κρύβονται πίσω από τε- χνητές αντιπαραθέσεις και τερτίπια. Αλλά γι’ αυτό χρειαζόμαστε τους ηγέτες… Για να δίνουν ώθηση, όταν τα πράγματα έχουν κολλήσει… Για να δίνουν δύναμη όταν η αδυναμία δείχνει να μας έχει καταβάλει… Και αυτός είναι ο μόνος δρόμος που έχουν να ακολουθήσουν σήμερα. Θα τον ακολουθήσουν; ΟΜπάμπης Σταυρόπουλος είναι μέλος του Φ.Σ. Δωδεκανήσου