Η μέθοδος της μετάθεσης ευθυνών και η εφαρμογή της λογικής του Πόντιου Πιλάτου, ο οποίος… ένιψε τας χείρας του, στο άκουσμα της καταδίκης Του Θεανθρώπου, χρησιμοποιείται κατά κόρον από μεριάς της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας και όχι μόνο.
Χωρίς πολλές επιφυλάξεις, σε καθημερινή βάση, γίνεται επίκληση της άκαμπτης δράσης των εκπροσώπων της Τρόικας στον τόπο μας, και παράλληλα επιχειρείται η αποποίηση των όποιων ευθυνών φέρουν οι κυβερνητικοί, αλλά και οι εντός του Ελλ. Κοινοβουλίου συσκεπτόμενοι βουλευτές.
Πολιτικό κόστος… γάρ.
Στην ίδια προβληματική εντάσσεται και η επίκληση από μεριάς των συνομιλητών μας, της ανάγκης για την εύρεση από μεριάς μας ισοδυνάμων μέτρων, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν αντί άλλων που έχουν προαποφασιστεί, με στόχο την λογιστική επίτευξη των μνημονιακών επιδιώξεων.
Εν προκειμένω, εγείρεται το παρακάτω ερώτημα, απότοκο απλοϊκού προβληματισμού:
Εφόσον το ύψος της επιδιωκόμενης Κρατικής Φαρμακευτικής Δαπάνης για το φάρμακο εξάγεται υπό την μορφή του ποσοστού επί του ΑΕΠ,
εφόσον το ΑΕΠ βαίνει συνεχώς μειούμενο και η ανεργία διογκώνεται,
ποιος μας διασφαλίζει ότι η μείωση π.χ. του ποσοστού κέρδους μας στο 15% (όπως έχει μνημονιακά δεσμευτεί η κυβέρνηση) θα αποτελέσει το τέλος της διαδικασίας εφαρμογής των όποιων περιοριστικών μέτρων;
Επομένως, ποιος είναι ο λόγος να προστρέξουμε στην αντιπρόταση για ισοδύναμο μέτρο του 15%, όταν είναι απολύτως σίγουρο ότι οσονούπω πάλι παρόμοιο δίλημμα θα εμφανιστεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όταν μονίμως θα… κρεμάται επί της κεφαλής μας η απειλή για περαιτέρω περικοπές που, όπως αναφέραμε παραπάνω, έρχονται οπωσδήποτε…
Είμαι λοιπόν της άποψης, για επικοινωνιακούς λόγους, να μην είμαστε επιρρεπείς στην προτροπή για εύρεση Ισοδύναμων μέτρων.
Θα πρέπει να προστρέχουμε στην διαδικασία της διαπραγμάτευσης με αντικειμενικούς όρους που αφορούν το προκείμενο, αφήνοντας τους συνομιλητές μας να παίρνουν κάθε φορά το πολιτικό κόστος, για τις αποφάσεις τους».
Πηγή: farmakopoioi.blogspot.gr