'Aλλοι πλουτίζουν, ενώ εμείς πτωχεύουμε

Μέσα Σεπτεμβρίου 2013 και τα φαρμακεία αγωνιώντας περιμένουν, εκτός απροόπτου, να πληρωθούν μόλις τώρα για φάρμακα που χορήγησαν τον... περασμένο Μάιο. Η νομοθεσία προβλέπει ο ΕΟΠΥΥ να πληρώνει τα φάρμακα των ασφαλισμένων μέσα σε 60 ημέρες και όχι σε 90 ή 100, ενώ οι φαρμακοποιοί πρέπει με τη σειρά τους να πληρώσουν με τα χρήματα αυτά τα φάρμακα που έδωσαν επίσης σε 60 ημέρες, κατά μέσο όρο. Μαθηματικό αδιέξοδο.

Η συνταγογράφηση με δραστική ουσία, ενώ τυπικά ισχύει, στην πράξη πολεμάται ακόμα με λύσσα από μία ανομολόγητη σύμπραξη ιδιωτικών φορέων που έχουν συμφέρον τα φάρμακα να δίνονται με εμπορικά και όχι με ιατρικά κριτήρια, σε βάρος του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας.

Η φαρμακευτική δαπάνη κατρακυλά σε επίπεδα τριτοκοσμικής χώρας. Το 1% του ΑΕΠ σε μια χώρα, που το ΑΕΠ της μειώνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύεται τραγικό φαρμακοοικονομικό σφάλμα. Προκαλεί έμφραγμα στο φάρμακο, και ειρωνικά χαμόγελα στη σύγκριση με χώρες όπως το Λουξεμβούργο ή η Γερμανία, όπου το 1% του εκεί ΑΕΠ αντιστοιχεί στην πράξη σε... πάνω από 1,5% Ελλάδας.

Τα φάρμακα που δεν αποζημιώνονται από τα ασφαλιστικά ταμεία λογαριάζονται από κάποιους περίπου το ίδιο ακίνδυνα με... τρόφιμα(!). Απειλητική για τη Δημόσια Υγεία υποτίμηση κινδύνου παρά τις προειδοποιήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και της διεθνούς εμπειρίας. Και με το ΔΝΤ να λειτουργεί περίπου σαν φθηνός ντήλερ ιδιωτών σε βάρος του Εθνικού Συμφέροντός μας.

Το ωράριο των φαρμακείων αφήνεται να ρυθμιστεί δια της ..."αγοράς", δηλαδή ο ισχυρός να μπορεί να εξοντώσει τους λιγότερο ισχυρούς σε μία "διαστροφική" λογική αρένας ομοειδών επιχειρήσεων υγείας. Αρχικά στις μεγαλύτερες πόλεις, όπως Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά πλέον και σε πολλές μικρότερες. Θύματα πάλι οι περισσότεροι πολίτες, που φυσικά δεν διαμένουν κοντά στα ελάχιστα σημεία εμπορικού ενδιαφέροντος.

Τελικά δηλαδή, μέσα στο μνημονιακό "πυρετό" δεν έγιναν μόνο "πράγματα που έπρεπε μόνοι μας να κάνουμε". Ανάμεσα στα λίγα καλά έγιναν πολλά κακά που ούτε μόνοι μας ούτε με τη βοήθεια κανενός δεν θα έπρεπε ποτέ να κάνουμε.

Η πιο κοστοβόρα όμως αδικία στο χώρο του φαρμάκου είναι ότι ενώ η δαπάνη έπεσε πάνω από 50%, δεν έπεσε εξίσου και ο τζίρος των τριών συντελεστών των φαρμάκου (βιομηχανίες, αποθήκες, φαρμακεία), όπως θα ήταν το σωστό, το λογικό και το αναμενόμενο.

Οι φαρμακοβιομηχανίες, με χίλιες δύο νομοθετικές μεθοδεύσεις γεννημένες παρασκηνιακά, κατάφεραν να απωλέσουν μόλις κάτι κοντά στο 40%, φορτώνοντας το υπόλοιπο κομμάτι του μερτικού τους στις πλάτες ασθενών, αποθηκών και κυρίως φαρμακείων. Δηλητηριώδης παρασιτισμός. Με θύμα την απασχόληση στη χώρα και την πρόσβαση των ασθενών σε υπηρεσίες υγείας. Το σύστημα στραγγίζεται και υπολειτουργεί μόνο και μόνο για... να χαϊδευτούν ακόμα περισσότερο κάποιες ήδη γεμάτες τσέπες! Ντροπή!

Και την ίδια ώρα με πανηγυρική υποκρισία υπερπροβάλλονται ελεημοσύνες ως υποκατάστατο της συστηματικής πρόνοιας, σε μια διαστροφική λογική όπου αρχικά εξαθλιώνω και στη συνέχεια απαιτώ και "μπράβο", επειδή μετά πετάω και ένα κόκκαλο στα θύματά μου.

Αν τα πράγματα μείνουν έτσι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα περιγράφουν μια σκοτεινή περίοδο χαοτικού θριάμβου προνομιούχων διαπλεκόμενων συμφερόντων σε βάρος του συνόλου της κοινωνίας.

Το νοσηρό παρελθόν της χώρας, οι διακρίσεις και ο παρασιτισμός των ολίγων σε βάρος των πολλών, έχουν φορέσει την προβιά του "νέου" και ορέγονται να συνεχίσουν το νοσηρό έργο τους απρόσκοπτα. Η ίδια παρακμή σε φρέσκο αμπαλάζ.

Αν θέλουμε λοιπόν να βγούμε από την "κρίση" και η χώρα να προοδεύσει, όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα ακόμα πρέπει να καταπολεμηθούν και να διορθωθούν. Αποτελούν ντροπιαστικά και αδικαιολόγητα βαρίδια στην πορεία της Ελλάδας για ένα καλύτερο μέλλον.

Οι αντιδράσεις π.χ. των φαρμακοποιών του 2012 έσωσαν τους ασφαλισμένους και τα φαρμακεία από ένα αθεράπευτο και γενικευμένο κραχ στην υγεία. Και είναι τουλάχιστον ανεξήγητο γιατί δεν έχουν τη συνέπεια και τη συνέχεια που χρειάζεται, ώστε όχι μόνο το σύστημα να αποφορτίζεται αλλά ταυτόχρονα η απαράδεκτη υποχρηματοδότηση και αλλοτρίωση της φυσιογνωμίας του να αναδειχθούν σε μείζον θέμα της πολιτικής ατζέντας, που σήμερα είναι μόνο στα λόγια.

Όπως είναι τουλάχιστον θλιβερό οι φαρμακοποιοί να ανέχονται αυτή την εποχή να μένουν παρανόμως και σε βάρος τους απλήρωτοι, και όταν αυτό ξεπερνά αναπόφευκτά κάποια στιγμή τις δυνάμεις τους να εξωθούνται ακόμα πιο βαθιά στα χρέη μέσω... "ευνοϊκού" τραπεζικού δανεισμού με επιτόκιο και υποθήκη!

Χρειάζεται επειγόντως αλλαγή συνείδησης και δράσης. Από την κορυφή της κοινωνίας μέχρι τη βάση..."

Πηγή: iatropedia.gr